Een beetje drukte op de A2

De telefoon gaat. Mijn zusje aan de lijn: ‘Ma heeft een TIA gehad denken ze, vanavond onderzoek in het ziekenhuis. Ik ben nu onderweg naar haar.’ Inderdaad lijken de verschijnselen er goed bij te passen; passagère uitval, niet helemaal compos mentis en wat emotioneel. Helaas bevind ik me op dat moment op 2400 kilometer afstand op een congres en kan dus niet zoveel bijdragen.

Ik zeg helaas, maar waarschijnlijk is dit achteraf een opluchting voor de dienstdoende SEH-arts of anios neurologie die mijn moeder aan allerlei testjes gaat onderwerpen. Eerdere ziekenhuiservaringen met mijn vader hebben uitgewezen dat de grens tussen familiaire betrokkenheid en professionele infiltratie nogal dun kan zijn. Enfin, maar even in de wachtmodus dus.

’s Avonds bericht: er is gelukkig niks gevonden op de CT-scan en de echo, het cholesterol was goed maar moest blijkbaar nog beter worden want er werd een medicijn gegeven dat eindigde op -tine naast uiteraard de bloedverdunners. Mijn moeder opgelucht en ik drink er een ouzo op.

‘Niets om u zorgen over te maken’

De telefoon gaat opnieuw, drie weken later. Ma is bij de huisarts geweest voor de eerste controle van bloeddruk, fysieke conditie en geestelijk welbevinden. De huisarts bespreekt de brief van de neuroloog: ‘Er werd een beetje verkalking in de kleine hersenen gevonden en een lichte verdikking van de wanden van de beide halsslagaders, maar volgens de neuroloog niets om u zorgen over te maken. Denk maar aan de A2; die heeft vijf rijbanen en als daar de rechter van dicht is, stroomt het verkeer ook nog redelijk door.’ Verwarring alom nu; waarom heeft mijn moeder daar niets over gehoord? Of is ze dit vergeten? Ze vraagt me of ik even de huisarts en de neuroloog wil bellen. ‘En schrijf maar eens een stukje in je tijdschrift over dat die dokters wat duidelijker moeten communiceren rondom zo’n spoedsituatie.’ Is goed, mam.

PS Met toestemming van de huisarts voor het gebruik van de A2-metafoor.