Dank u wel, collega
2 reactiesRecentelijk belandde een patiënt van me op de ic. Om privacyredenen ga ik hierover geen inhoudelijke bijzonderheden delen. Dat is voor wat ik wil vertellen ook niet nodig. Laat ik het houden bij de vaststelling dat in het voortraject van die opname mijn medische inschatting een rol speelde, naast een aantal andere factoren. In mijn hoofd werd dat al snel een hoofdrol en de nacht na de opname sliep ik slecht.
De volgende ochtend belde ik met de dienstdoende intensivist. In gedachten zag ik deze zitten omringd door kamers met slangen en piepende apparatuur. In elk van die kamers een persoonlijk drama, de familie tussen hoop en vrees.
Ik had me voorbereid op een contact zoals je dat als huisarts vaak hebt met drukke superspecialisten. Veel tijdsdruk, snel ter zake. Niets bleek minder waar. De collega nam alle tijd. Vertelde hoe het met de betrokkene ging en luisterde aandachtig naar mijn kant van het verhaal.
Op een gegeven ogenblik zei hij: ‘Ik heb de indruk dat u zich schuldig voelt.’
Ik was er even stil van. Het klopte: ik voelde me schuldig. Schuldig en verantwoordelijk. De intensivist vervolgde: ‘Dat hoeft niet. U heeft naar eer en geweten gehandeld.’
Die woorden raakten me recht in mijn hart. Het was waar: ik had naar eer en geweten gehandeld. Ik voelde me ter plekke ontspannen. De dagen erna klonken die woorden in me na: je hebt naar eer en geweten gehandeld. Ze boden een heilzaam tegenwicht tegen mijn oordelende, veeleisende en zich oververantwoordelijk voelende zelf. Ik begon me te realiseren hoe belangrijk het gesprek met de intensivist voor me was geweest. Dat hij oog had voor mijn context als huisarts, inclusief de emotionele kant daarvan. Juist in een gebied van de geneeskunde met een zo grote existentiële lading is die aandacht voor de context buitengewoon belangrijk en overigens in hoge mate bepalend voor de kwaliteit van de patiëntenzorg op de ic. Dat deze aandacht er ook was in het intercollegiale contact vond ik verrassend. En tegelijkertijd bijzonder troostrijk, juist in deze tijd van hoogwaardige technische zorg. Wat mij betreft een lichtend voorbeeld van hoe een intercollegiaal overleg kan zijn. Dank u wel, collega.
Meer van Bram Tjaden
Huybert Van Eck
Eigenaar CarpeNexus, ‘s-Hertogenbosch
Mooi voorbeeld hoe feedback in constructieve zin de keten kan versterken. Dat vergt een vorm van denken over de silo’s en domeinen heen! Compliment!
David Buis
Arts, Leiden
Prachtig verwoord! De laatste dokter heeft helaas vaak gelijk, vaak geholpen door meer informatie en diagnostiek dan de dokters voor hem/haar. Dan is het fijn een collega te treffen die rekening houdt met uw goede intenties en overwegingen.