Asielzoekers

Een jaar geleden vroeg ik aan mijn collega’s waar ik waarnam of ze als achterwacht konden fungeren voor een asielzoekerscentrum waar 200 á 300 mensen zouden komen. Het antwoord: ‘Daar kunnen we niet aan beginnen; ze zijn vaak lastig, het kost veel tijd, daar vinden we geen ruimte voor.’ Ook mijn collega’s op de huisartsenpost hadden er moeite mee dat die mensen buiten kantoortijden konden terugvallen op de huisartsenpost. ‘We moeten al zoveel doen en ze zijn zo lastig.’

Tijdens mijn diensten op de HAP heb ik nog niemand gezien van het asielzoekerscentrum.
De spreekuren die ik draai op het asielzoekerscentrum zijn inderdaad niet altijd makkelijk. Maar met hulp van een tolkentelefoon, gebarentaal, medebewoners die wel Engels spreken en Google translate komen we een heel eind.

Als een vader niet begrijpt waarom zijn dochter van 2 geen antibiotica krijgt voor haar oorontsteking, helpt het als je te horen krijgt dat haar zusje is overleden na een episode met koorts. Iemand met pijn op de borst, paniek en angst, is lastig te behandelen als je hem niet verstaat. Maar ook hier helpt het als je weet wat er in de afgelopen maanden is gebeurd: familie vermoord, huis platgebombardeerd, verkracht, in de steek gelaten et cetera. Als iemand uit je eigen praktijk dit overkomt, dan kan hij op veel tijd, begrip en ondersteuning rekenen. Asielzoekers vragen vaak hetzelfde, geruststelling, een hand op de schouder en het gevoel dat er naar ze wordt geluisterd.

Zullen we proberen met zijn allen ook deze mensen de zorg geven die iedereen verdient..

Marike Ooms, huisarts, Nijeveen