In de medische vervolgopleidingen komen opleidingsgeschillen geregeld voor en worden ervaren als ingewikkeld en tijdrovend. Begrijpelijk, maar we kunnen van die geschillen ook leren en het opleidingsklimaat ermee verbeteren. Drie waargebeurde geschillen laten zien hoe.
Soms blijken aios en opleiding geen goede match. De procedure die dan volgt is langdurig en vol onzekerheden voor aios en opleider. Judith Godschalx e.a. stellen maatregelen voor om deze periode voor beide partijen prettiger, korter en zinvoller te maken.
Slechts weinig aiossen melden conflicten met de opleider bij de opleidingscommissie. Die kan ook moeilijk onafhankelijk oordelen, zo blijkt. De auteurs bepleiten alternatieven, die beter en eerlijker zijn.
Aiossen die uit de opleiding worden gezet, stappen minder vaak dan vroeger naar de geschillencommissie. Ook krijgen ze daar minder vaak gelijk. Is er een verband?
In de gespecialiseerde ggz kan er maar één hoofdbehandelaar zijn, en dat is de medisch specialist, oftewel de psychiater. Judith Godschalx en drie collega-psychiaters hopen de minister hiervan te overtuigen, nu het veld geen consensus weet te bereiken.
Kompanje en De Groot stellen dat nierdonatie eerder kan.
In het NieuwsReflex-bericht ‘Studenten geneeskunde prefereren open vragen’ (MC 37/2009: 1523) is te lezen dat slechts 14 procent van de respondenten meerkeuzevragen prefereert als vorm van toetsing.
Een arts mag van een behandelrichtlijn afwijken als dat in het belang is van de patiënt. Dat heet professionele autonomie. Geneeskundestudenten moeten daar al in de basisopleiding vertrouwd mee worden gemaakt.
Voor de een is het een nachtmerrie, voor de ander een peulenschilletje. Viermaal per jaar maken duizenden geneeskundestudenten de voortgangstoets. De resultaten geven een beeld van hun vorderingen én van lacunes in het onderwijsprogramma.
