De balans: 'Continu een soort oerstress'
9 reactiesDE BALANS
De balans portretteert artsen en hun drukke leven.
Hoe combineren zij werk en privé?
Heeft u hierover zelf een verhaal dat het vertellen waard is?
Mail dan naar redactie@medischcontact.nl.
Judith Cohen: huisarts en docent aan de huisartsenopleiding, alleenstaande moeder, wil drie keer per week sporten, zingt in een band, zit in het bestuur van een theatergroep én heeft een nieuwe relatie.
Werk
‘Ik werk 20 uur per week als waarnemer in een huisartsenpraktijk in Heemstede en 16 uur als docent aan de huisartsenopleiding in Amsterdam. Ik vind het te intensief om vijf dagen per week alleen maar met patiëntenzorg bezig te zijn. Het werken als huisarts is voor mij adrenalinewerk, hoge tijdsdruk, constant scherp blijven en hoge eisen van patiënten. Ik zou een overprikkeld brein krijgen als ik dat fulltime zou doen. De combinatie met lesgeven is goed voor mijn mentale balans – ik vind lesgeven heel leuk –, maar het geeft ook disbalans, omdat beide banen veel piekbelasting geven en je snel meer werkt dan je officiële aantal uren.’
Kind
‘Drieënhalf jaar geleden ben ik gescheiden. Mijn ex-man woont in Groot-Brittannië en zorgt om de week in Amsterdam een weekend voor onze zoon. In alle keuzes die ik maak, staat mijn zoon voorop. Dat ik een kind heb, maakt het voor mij makkelijker om mijn prioriteiten te bepalen; mijn carrière bijvoorbeeld is niet meer allesbepalend. Ik werk 36 uur en zoveel mogelijk onder schooltijd. Hij gaat twee dagen per week naar de naschoolse opvang. Meer wil ik niet, want ik heb hem niet op de wereld gezet om altijd in de opvang te zitten. Nadat ik hem in Haarlem naar school heb gebracht, race ik naar mijn werk – ik vreet mezelf op als ik weer in de file sta. Ik haat het om te laat te komen, maar ik kom geregeld te laat op een vergadering in het AMC. Ik heb moeten leren dat los te laten.’
Relatie
‘Sinds anderhalf jaar heb ik een nieuwe relatie. Hij heeft zelf ook een kind van 5 uit een eerdere relatie. Door de week kunnen we elkaar nauwelijks zien en de weekenden moeten op elkaar afgestemd worden met de andere ouders, die op hun beurt ook weer nieuwe partners met kinderen hebben. Het is niet makkelijk, maar gelukkig compenseert de liefde.’
Ontspanning
‘Eens in de maand repeteer ik met mijn band, we spelen onze “guilty pleasures”. Daarnaast is zingen en spelen in een theatergroep mijn grote hobby. Zingen is voor mij een soort quick fix. Als ik een slecht humeur heb, ga ik zingen, want daar knap ik van op. Ik ben een expressief type, toneelspelen levert me veel energie op en helpt me vrij te denken, heerlijk vind ik dat. Maar de afgelopen twee jaar speel ik weinig, doordat ik in het bestuur van de theatergroep zit. Ik houd me nu vooral bezig met subsidieaanvragen, belastingen en contributies van de leden. Dat kost me ook wel eens energie en nu ik twee jaar niet meer speel, merk ik dat mijn creativiteit op slot gaat.’
Balans?
‘Daar mankeert nog wel wat aan. Ik ben nog niet helemaal in balans. Ik heb wél veel goed voor elkaar, maar ik ben nog niet “zen”. Ik vind dat ik nog te veel doe voor anderen en te weinig voor mezelf. Mijn creativiteit komt zowel in mijn werk als privé te weinig aan bod. Ik heb continu een soort oerstress in me, ben ook te vaak aan het racen en zit soms te vast in een heel serieus leven. Er zou meer ruimte moeten komen voor reflectie, voor ontspanning, voor een ongepland leven, voor zingen, dansen, spelen, sporten, voor de liefde en gewoon even “zijn”, even niets hoeven.’
Simone Paauw
Lees meer
- Portretrubriek De balans
- Portretrubriek De aios
- Thema Carrière
- Vacatures
| Leeftijd: | 36 |
| Aantal uren betaald werk: | 36 |
| Soort werk: | Waarnemend huisarts en docent aan de huisartsenopleiding van het AMC/UvA. |
| Gezinssituatie: | Alleenstaande moeder van zoon van 5 jaar. Heeft een latrelatie en een stiefdochter. |
-
Simone Paauw
Simone Paauw deed de deeltijdopleiding journalistiek in Tilburg en werkt sinds 2008 als journalist bij Medisch Contact. Ze interviewt het liefst de ‘gewone arts’ met een bijzonder verhaal, bijvoorbeeld voor de rubriek Het Portret. (Gezondheids)recht en medisch tuchtrecht hebben haar bijzondere interesse. Ze heeft aandacht voor diversiteit en inclusie in de breedte, discriminatie en grensoverschrijdend gedrag (op de werkvloer) en de positie van vluchtelingen en vluchteling-artsen. Daarnaast schrijft ze over tal van andere onderwerpen.
Steven J.A. Verbeek
bedrijfsarts, COULLONS Frankrijk
Collega Cense heeft gelijk als hij wijst op de organisaties die mensen deshumaniseren via het afnemen van autonomie, het rationaliseren van produkteprocessen, het verhogen van controle etc. Soms op het perverse af. Geef mensen meer kaders om het wer...k te doen waar, wanneer en hoe ze het willen. Leer ze ook om ermee om te gaan.
Maar veel mensen moéten zoveel. Sport moet. Muziek moet. Familie moet. Vakantie moet. Een dikke auto moet. Van wie moeten ze dat dan?
Steven J.A. Verbeek
bedrijfsarts, COULLONS Frankrijk
Ik hoor tot de generatie van de ouders van Judith Cohen en bij het lezen van zo'n verhaal -en dergelijke verhalen, ik hoor ze dagelijks in mijn werk- vraag ik me af wat mijn generatie gedaan heeft (of juist niet gedaan heeft) dat die van mijn nazaten... het zo druk heeft en zoveel moet. Ik vrees voor mijn kleinkinderen.
A.L. Cense
Psychiater, STOUTENBURG Nederland
Terecht of onterecht krijg ik de indruk dat mijn commentaar gelezen is als kritiek op de collega in dit stukje. Dat was het echter niet: iedereen moet vooral zijn eigen oplossingen vinden.
Wat het wel was, was kritiek op de hoeveelheid onzin die over... het onderwerp (werk)stress circuleert, waarbij tamelijk stelselmatig de problematiek geïndividualiseerd wordt terwijl er toch echt meer en minder 'giftige' omgevingsfactoren een rol spelen of kunnen spelen. En de ontkenning daarvan gaat ver; tot aan een door mijn beroepsgroep mee-geschreven officieel rapport over preventie van depressies waarin letterlijk geen woord over omgevingsfactoren wordt gezegd maar des te meer over individuele 'kwetsbaarheid' en op het individu gerichte educatie.
Tegen de achtergrond van de cijfers, waaronder niet in de laatste plaats die over burnout in de zorg, is dat bizar, om niet te zeggen een bijna kwaadaardige ontkenning van de werkelijke problemen terwijl die op zich al een reden zouden moeten zijn de zorg anders te organiseren.
Toen enige tijd geleden BNR nieuwradio een programma maakte over burnout onder artsen, werd hetzelfde zichtbaar. Terwijl de presentatrice haar best deed de enst van het probleem naar voren te brengen, kreeg zij als antwoord vooral positivistische geluiden vanuit de coachingsindustrie met de daar gebruikte metaforen als 'balans' en 'accu's die wel of niet opgeladen worden', 'eigen passie volgen' en zo meer. En ja: daar deed het taalgebruik in dit stuk me wel aan denken, en dus ging het dwaalwegen-alarm af:
We hebben geen accu's die je kunt opladen; we hebben verschillende systemen die aangesproken dan wel ontregeld kunnen worden door begrijpelijk te maken oorzaken.
Niet voor niets testen we onze medicijnen uit op ratten die we de vaste grond onder de voeten ontnemen, of die we opschepen met dominante soortgenoten. Dat is een leerzamer metafoor.
D Hairwassers
Patient advocate,
Hoi Judith, wat een mooi inkijkje in je leven en je worstelingen met balans. Het is, denk ik, heel herkenbaar voor veel mensen (vrouwen?) van 30/40 jaar.
In sommige onderstaande reacties lees ik afkeuring en waardeoordelen en daar verbaas ik mij en...orm over. Waarom nemen artsen elkaar zo de maat? Jij vertelt over jouw leven, op een hele eerlijke manier en ik kan er werkelijk geen 'klagen' in ontdekken. Het is ook nogal gemakkelijk om er een waardeoordeel over te hebben. Je hebt een stukje van je leven laten zien en heel veel niet (en daar zouden zomaar zorgen kunnen zitten over je kind, over je ouders, je broers of zussen, je vrienden, over geld, over woning, over gezondheid....)
*******************
“You never really know a man until you understand things from his point of view, until you climb into his skin and walk around in it.”
Lee, Harper. To Kill a Mockingbird. J.B. Lippincott & Co., 1960
*******************
Trek je niets aan van de hardheid en het gebrek aan compassie van anderen ! Ik wens je veel geluk !!
G K Mitrasing
Vogelvrije Huisarts, Heerhugowaard
Wanneer wordt Huisarts Edward Kriek geïnterviewd?
Hans Doeksen
uroloog i.o, Amsterdam
Dat is de nieuwste trend,klagen dat je het zo druk hebt,impliciete boodschap; ik heb goede baan,netwerk,hobby's en geld. En dan zijn er ook nog mensen al A.L.Cense die daar een doorwrochte beschouwing op loslaten.Deze mevrouw verdient helemaal geen p...latform met haar nonproblemen.
M. Vasbinder
medico familiar y comunitario, 03725 TEULADA ALIC Spanje
Zelden ben ik het zo eens geweest als met het commentaar van collega Doeksen. Als dit de trend is, ga ik bijna begrip opbrengen voor alle controles. Laten we beginnen met een prikklok.
Jos Rensing
huisarts, den Haag
Volgens mij heeft Judith het best wel aardig voor elkaar: 2,5 dag huisarts, 2 dagen op de uni, een paar uurtjes hobby's, een paar uurtjes ex- en huidige partner.
Helaas, nog niet helemaal "zen".
Nou ja, dat komt dan misschien ook nog wel.
Volgens mij... moet MC zich afvragen of zij op aarde is voor dit soort verhaaltjes.
A.L. Cense
Psychiater, STOUTENBURG Nederland
Dat stress en burnout in de zorg een belangrijk onderwerp zou moeten zijn is inmiddels iedereen behalve de minister wel duidelijk. Een balans-model lijkt me daarvoor hoogstens bruikbaar in de zin van draaglast-draagkracht verhouding; inhoudelijk voeg...t het geen inzicht toe aan de aard van lusten en lasten van werk en privé: het is niet per definitie zo dat werk een last is die door privé wordt gecompenseerd.
Waar het om draait is het gevoel dat controle door de vingers glipt. Daar zal subjectieve betekenisgeving een rol in spelen, naast dosering van de lasten en lusten. Maar de ene situatie is natuurlijk ook onmiskenbaar meer maligne dan de andere, en uit alles blijkt dat wij mensen buitengewoon slecht bestand zijn tegen situaties die als kenmerk hebben dat we de speelbal te zijn van andere mensen.
Marteltechnieken zijn daarop gebaseerd.
Maar in de vele reacties over het reilen en zeilen van het huidige zorgstelsel is hetzelfde terug te vinden. Naast de vele andere dingen die er over te zeggen zijn, mag het arbeidshygienisch gerust een wangedrocht heten. En het wordt hoog tijd dat we stoppen dat probleem te individualiseren door het over meer en minder goed omgaan met te hebben. Dat is symptoombestrijding terwijl de ziekteverwekker bekend is.