Je maakt je eigen coschap
Plaats een reactieHet tweede jaar coschappen is begonnen. Daarin mag je een stuk meer doen dan in het eerste jaar van de master. Ontzettend leuk natuurlijk, maar ook spannend. ‘Wees assertief, je maakt je eigen coschap’ is het veelgehoorde advies vanuit de faculteit. Soms makkelijker gezegd dan gedaan, maar tijdens mijn eerste coschap van dit jaar is het in ieder geval gelukt.
Ik mocht starten op de ouderengeneeskunde. In mijn eerste week werd de specialist ouderengeneeskunde in de ochtend gebeld. Een patiënt was die nacht gevallen, en enkel hechtstrips bleken voor de wond toch onvoldoende. De specialist zei tegen mij dat dit eigenlijk niet vaak voorkomt, maar dat er gehecht moest worden. ‘Dat is voor mij ook alweer een hele tijd geleden’, hoorde ik haar zeggen.
Een stem in mijn achterhoofd zei ‘Je maakt je eigen coschap, wees assertief!’. Nog voor ik het zelf doorhad hoorde ik mijzelf zeggen: ‘Ik kan het wel doen’. ‘Als je dat leuk vindt, mag je het best doen hoor’, was de reactie die ik terugkreeg. Toen ging mijn hartslag toch wel omhoog, wist ik nog wel hoe het moest?
Voor ik het wist, zat ik daar met een heel team. De specialist ouderengeneeskunde, een verpleegkundig specialist en af en toe nog een paar extra handen vanuit het zorgteam. Aangezien de patiënt bekend was met alzheimer waren de extra handen prettig, want haar de situatie uitleggen was lastig genoeg. Iemand gaf haar wat afleiding, iemand gaf mij de benodigdheden aan, iemand superviseerde mij, en daar zat ik. In het middelpunt van dit alles, met een heel aantal mensen die mij direct op de vingers keken. Nog voordat ik er erg in had, verbaasde ik mezelf. Het verdoven, ontsmetten en hechten van de wond heb ik allemaal zelfstandig gedaan. Het voelde wat onwennig, maar ook wel heel gaaf.
Het viel mij op dat de verpleegkundig specialist duidelijk zat te volgen wat ik precies aan het doen was. ‘Het is niet zo heel moeilijk hoor’ zei ik tegen haar, waarop ik het vervolgens uitlegde. Vol goede moed vroeg zij aan mij, of ze misschien ook mocht proberen een hechting te zetten. ‘Natuurlijk!’ zei ik na afstemming met de specialist, ‘Je kunt de laatste twee wel doen, die zijn wat makkelijker. Dan kijk ik met je mee.’ En zo superviseerde en doceerde ik aan een verpleegkundig specialist die een heel stuk ouder was dan ik. Er werd gewoon toestemming gevraagd aan mij, aan de jonge co!
Met de adrenaline gierend door mijn lijf, ben ik die dag heel tevreden naar huis gegaan. En ik bewees aan mezelf: zie je wel, je kunt het echt wel.
Meer blogs op Arts in Spe:
-
Crisis in de koffiekamer
Het is een standaardochtend op coschap. De overdracht is afgelopen en ik loop, zoals zo vaak, achter de arts-assistent aan om koffie te gaan halen. In de koffiekamer treffen we een specialist die ook op zijn kopje versgemalen bonenkoffie staat te wachten. Ik loop hier al een aantal weken rond en ken deze specialist als een jolige man die regelmatig anderen op de hak neemt.
-
Nog even genieten in de cobubbel
Verhuizen naar een andere stad en in een cohuis wonen. Je hele vijfde jaar in hetzelfde ziekenhuis coschappen lopen. Zo ziet het er bij geneeskunde vanuit Groningen uit.
-
Weet je waar de wc is?
Weet je waar de wc is? Deze vraag lijkt zo duidelijk, maar natuurlijk is het niet altijd zo simpel als het lijkt. Als iemand aan je vraagt of je weet waar de wc is, dan kun je deze vraag namelijk op twee manieren interpreteren...
-
Larissa Boelsma
Larissa Boelsma zit in het tweede jaar van haar coschappen, die ze loopt in het Hoge Noorden. Ze heeft een voorliefde voor het vertellen van verhalen, in verschillende vormen. Zo heeft ze altijd veel gedaan met theater, gaat ze in haar vrije tijd graag fotograferen, haalt ze veel plezier uit schrijven en heeft ze meegewerkt aan podcasts zoals die van Taskforce QRS. Tijdens haar coschappen komt ze veel bijzondere, mooie, verdrietige en frustrerende verhalen tegen die ze graag via dit blog met jullie deelt.
- Er zijn nog geen reacties
