Blog Maike - Psychiatrie

Mijn coschap psychiatrie valt midden in een periode dat ik bijna over de kop ga van de stress. Psychiaters zijn gelukkig het volledig tegenovergestelde van chirurgen, en ik kom terecht in een oase van rust, tijd voor patiënten en uitgebreide lunch met vers geperst sinaasappelsap.

Ik heb bepaald geen zin in dit coschap. Psychiatrie is niet waarom ik geneeskunde ben gaan doen en deze stage zie ik als een noodzakelijke periode waar ik doorheen moet. 

Ik word geplaatst op de open afdeling. Daar ontmoet ik de meest bijzondere mensen met de meest uiteenlopende verhalen. Een vrouw die jarenlang op de zolder van haar vader heeft geleefd en in een pan haar behoefte deed, en ervan overtuigd is dat ze MS heeft, hoewel dat nooit bewezen is. Mensen die stemmen horen, en bijvoorbeeld lukraak midden in een gesprek de andere kant op kijken en dan zeggen ‘ja sorry hoor, maar ik hoor dáár mensen verbranden en híer zijn mensen tegen me aan het praten, dus ik kan me moeilijk concentreren’.

En dan nog de meest bijzondere patiënt: Joris. Joris is schizofreen en zit eigenlijk altijd in een psychose, waar ze hem met geen mogelijkheid uit kunnen krijgen. Het is een jongen van mijn leeftijd en als ik hem voor het eerst zie, wordt hij opgenomen omdat zijn psychose weer eens daverend uit de hand loopt.
In het gesprek met de psychiater vertelt hij honderduit over alles wat hij meemaakt, over dat hij de duivel is en dat hij gevechten met anderen is aangegaan, dat hij jongens op straat helpt door ze een soort wonderlijk goedje te geven (in werkelijkheid deelt hij cocaïne uit op straat). Hij gaat zo snel en is zo warrig dat hij met geen mogelijkheid te volgen is in zijn verhaal. Plotseling roept de psychiater hem een halt toe, legt uit dat wij hem niet kunnen volgen en vraagt of hij het rustiger kan uitleggen. Joris kijkt bedenkelijk, maar veert dan plots op en gaat, nog altijd erg warrig maar een stuk rustiger, vertellen over zijn belevingswereld. Af en toe onderbreekt de psychiater hem, vraagt om verheldering, en laat hem dan weer verdergaan. Langzaam wordt mij duidelijk hoe hij denkt en wat er allemaal in zijn wereld speelt.

In de dagen daarna krijgen de psychiaters Joris weer enigszins onder controle met de juiste medicatie, en kan hij steeds beter en duidelijker uitleggen wat hem bezighoudt. Ik verwonder me meerdere malen over de manier waarop hij dat doet, en hoe graag hij wil dat wij het snappen. Langzaam begin ik hem een klein beetje te begrijpen en krijg ik respect voor hem. Het blijkt enorm bijzonder en interessant om een schizofreen in een psychose over zijn belevingswereld te horen vertellen.

Wie ooit nog beweert dat de psychiatrie saai is, mag met mij komen praten. Ik heb zelden zulke interessante mensen ontmoet en zulke bijzondere gesprekken gevoerd. Er komen nauwelijks lichamelijke aspecten aan bod in de psychiatrie, waardoor ik nooit psychiater zou willen worden. Maar dit coschap is me beter bevallen dan ooit gedacht en ik had het voor geen goud willen missen!

Maike

Meer blogs van Maike