‘We gaan aan de pil’

Tijdens mijn coschap neurologie ben ik de eerste week verantwoordelijk voor de TIA-service. Ik zie elke dag twee patiënten met de vraag of ze een TIA hebben gehad. Op de laatste dag kom ik de onderzoekskamer in, waar ik twee oudere, fitte vrouwen zie zitten. Een van de twee heeft een watje met tape om de binnenkant van haar elleboog; dat zal wel de patiënt zijn. Ik spreek die mevrouw aan en vraag wat er gebeurd is.

‘We hadden een discussie en toen kon ik ineens niet meer praten.’ vertelt ze. De ander vult meteen geruststellend aan: ‘Meer een woordenwisseling; dat krijg je als je vijftig jaar samenwoont.’ We lachen allemaal een beetje. Later check ik voor de zekerheid of het partners zijn, denkend aan het ezelsbruggetje NIVEA (Niet Invullen Voor Een Ander). En ja hoor, ze zijn al meer dan vijftig jaar een stel. ‘Maar’, vult de partner van patiënt aan, ‘dat mochten wij vroeger niet laten weten. We werkten allebei bij de brandweer en als het daar bekend was geweest, hadden ze ons ontslagen.’ Mijn mond valt open en ik zie twee knikkende hoofden. De patiënt neemt het woord: ‘En we mochten ook niet trouwen. Pas na veertig jaar zijn we getrouwd.’ Ik krijg kippenvel over mijn hele lichaam. Net als ik wil vragen of ze kinderen hebben, is de partner me voor: ‘We hebben geen kinderen, maar we hebben een prachtig leven samen. We hebben zoveel landen samen bezocht, en volgende week gaan we weer op reis.’ Ik wil toch nog iets meer weten van de patiënt zelf en vraag naar de bekende risicofactoren voor hersenbloedingen, maar krijg een geruststellend antwoord: ‘We leven heel gezond. We sporten samen drie keer per week in de fitness, we fietsen veel en koken altijd met verse ingrediënten en zonder zout.’ Dat stelt me gerust.

Na het neurologisch onderzoek zonder afwijkingen overleg ik met de supervisor en koppelen we onze bevindingen terug aan het stel. We vertellen dat we de gebeurtenis heel verdacht vinden voor een TIA en het cholesterol net iets verhoogd is. De vrouwen zijn een beetje geschrokken, maar dan blijkt dat de partner vorige maand ook begonnen was met een cholesterolverlager. Ze vraagt of mevrouw dezelfde kan krijgen. We zoeken het uit en helaas is dat niet de beste keuze. Maar dan zegt de patiënt ineens opgewekt: ‘We hoefden ons hele leven niet aan de pil. Maar nu, nu gaan we aan de pil!’