Fit for life

Tijdens mijn coschap interne voer ik het opnamegesprek met een 90-jarige man op de cardiologieafdeling. Hij krijgt morgen een nieuwe hartklep en vandaag beoordelen we of hij ‘fit for surgery’ is. Tot mijn grote verbazing is hij enorm fit: hij wandelt veel, is actief binnen commissies en leest graag dezelfde boeken als zijn kleinkinderen. Ik luister met open mond naar deze intrigerende man en voel hoe het gemis van mijn eigen opa een brok in mijn keel vormt.

Vroeger, toen ik klein was en mijn opa net zo fit, kwam mijn opa vaak ‘s avonds oppassen. Uren lag ik dan in bed te piekeren tot ik naar hem toe durfde te gaan om te zeggen dat ik bang was. Bang dat hij dood zou gaan, ooit, een keer. En hoe ik dan zonder hem moest. Ik ging huilend op zijn schoot zitten en hij troostte mij met absolute kalmte. ‘Ik ga pas dood als je veel ouder bent, als jij al voor jezelf kan zorgen, als je mij echt niet meer nodig hebt’, zei hij dan geruststellend. Toch bleef mijn gevoel hetzelfde: ‘Maar dan ga ik je toch missen!’ Hij moest dan even lachen en zei liefkozend en stellig: ‘Ja, maar dan kan je het aan. En weet je wat ik niet wil missen? Jouw afstuderen. Dat ik zo lang blijf leven dat ik dat nog mag meemaken. Dat lijkt me mooi.’

Abrupt haalt de patiënt me uit mijn gedachten door te vragen wanneer hij waarschijnlijk weer naar huis mag. Weer verbaas ik me over zijn levensenergie en blijf ik stil. ‘Mijn kleinzoon studeert volgende week af en hij vroeg mij: ‘Opa, je komt toch wel?”