De onduidelijke taal van dokters

‘U blijft nog een nachtje en dan krijgt u poliklinisch een echo van het hart’, zegt de cardioloog tegen een 70-jarige man. Gisteren had hij een hartinfarct gekregen en daarom ligt hij nog even op de afdeling. Ik zie een vragend gezicht na deze mededeling.

De dokter probeert het te verduidelijken: ‘Over een paar weken krijgt u dan de echo. Poliklinisch.’ De wenkbrauwen van de patiënt blijven in een frons staan. ‘Waarom pas over een paar weken? Kan dat nu niet? Ik ben er nu toch?’ vraagt hij zich af. De dokter antwoordt: ‘U bent er nu, maar u heeft maar geringe hartschade. Dus het hoeft niet nu. Het kan poliklinisch.’ De patiënt ontspant, gaat verzitten en zegt: ‘Dus het valt wel mee, maar ik moet het nog wel rustig aan doen, begrijp ik.’ De dokter knikt. ‘En dan krijgt u thuis een uitnodiging van ons om op de poli langs te komen voor een echo.’ En dan knikt de patiënt ook.

Zo gaat elk gesprek tussen arts en patiënt op de verpleegafdeling van de cardiologie, merk ik op. Zo volgt ook het antwoord op de vraag van een andere cardiologiepatiënt of hij advies mag krijgen van een mdl-arts over zijn verstopping: ‘Poliklinisch.’ En weer zie ik een vragend gezicht.

’s Avonds vertel ik aan mijn vriend over het coschap en spreek ik voor het eerst hardop uit dat ‘die dokters toch allemaal maar onduidelijke woorden gebruiken. Wat denk jij bijvoorbeeld dat ze bedoelen met dat iets poliklinisch wordt gedaan?’ Aan de ene kant hoop ik dat ook hij het niet weet om mijn hypothese te bevestigen, aan de andere kant hoop ik dat het wel duidelijk is. Dan zou het allemaal wel meevallen. Hij antwoordt stellig: ‘Dat is toch in zo’n klein donker kamertje, zo’n snijkamertje.’