De dood is overal

‘Maar jij hebt ervoor gekozen om met leven en dood te werken’, hoor ik mijn huisgenootje zeggen. Na een lange dag coschap staan we samen te koken. ‘Nou ja, ik wil dokter worden, mensen genezen, niet per se elke dag wikken en wegen over de dood’, stamel ik. ‘Maar dat gebeurt dus wel hè, zeker in zo’n academisch ziekenhuis als waar jij nu loopt’, benadrukt ze.

Ze heeft ook wel gelijk. Het is niet dat ik had verwacht dat we de dood zouden ontlopen, zeker niet. Het lijkt alleen overal constant over de dood te gaan. Ook al heb ik nog niemand voor mijn neus zien sterven. De dood schuilt overal achter. Ik herinner me bijvoorbeeld de overdracht van de cardiologieafdeling: drie van de vijf patiënten die overgedragen moesten worden, waren al dood. Ik herinner me de man, mijn vaders leeftijd, die absoluut geen nierdialyse wilde, ook al zou hij dan de week erna komen te overlijden. Ik herinner me een chronische patiënt die zwanger was, waarbij het multidisciplinaire team de vraag stelde of het aborteren van de foetus haar leven zou redden. Mijn polipatiënt wier zoon als eerste in de provincie was overleden aan corona en die haar nu blut achterliet. De overleden vrouw met uitgezaaide kanker wier lichaam ik van binnen en van buiten leerde kennen door een obductie. De jonge man die stierf na een pilletje xtc. En dan gisteren: een mevrouw van mijn moeders leeftijd met longkanker die nog niet wist dat ze uitzaaiingen had, en ik wel. Ik belde mijn moeder vanmorgen op, begon te huilen bij het horen van haar stem en hoorde mezelf zeggen: ‘Ik ben zo blij dat jij er bent. Ik zou je nog niet kunnen missen.’

Ik word wakker geschud door een vervolgvraag van mijn huisgenoot: ‘Maar wil je dan nog wel dokter worden?’ ‘Dat weet ik niet’, zeg ik automatisch. Het is inmiddels mijn vaste antwoord geworden. Het blijft even stil, maar dan voeg ik voor het eerst iets toe aan het routine-antwoord: ‘Dokter of niet, dankbaar ben ik wel geworden.’