Kleine succesjes, grote stappen

Het is anderhalve week geleden dat ik voor het eerst op de afdeling kwam, maar het voelt eerder als maanden. In die korte tijd heb ik al zó gruwelijk veel geleerd, dat mijn hoofd het nauwelijks bijhoudt.

Van tevoren had ik drie duidelijke verwachtingen, namelijk, één: mijn meest steile leercurve zal op medisch-inhoudelijk vlak zijn. Twee: ik ben niet op mijn mondje gevallen, dus door mijn brutale houding zal ik die zaalarts wel even een poepie laten ruiken als het gaat om beoordelingen en formulieren. Drie: mijn grootste obstakel zal hem zitten in de fysieke kant van coschap lopen. Rolstoelgebondenheid betekent namelijk: logistieke uitdagingen die een andere coassistent niet zomaar tegenkomt.

Alle drie de hypotheses werden binnen één week verworpen.

Wat betreft punt één: een medisch-inhoudelijke leercurve is vrij ingewikkeld als je op een afdeling staat in een academisch ziekenhuis tussen wel twintig artsen die al jaren dit werk doen, terwijl jijzelf maar twee jaar Geneeskunde gestudeerd hebt, drie antibiotica uit je hoofd kent en in totaal misschien tien thoraxfoto’s van pneumonieën hebt beoordeeld.

Wat betreft punt twee: nee, ik ben niet verlegen, maar als je afhankelijk bent van een zaalarts wat betreft taken, oefenen met lichamelijk onderzoek en beoordelingen, en die zaalarts heeft het druk met échte patiëntenzorg en wordt om de haverklap gebeld voor een consult – tja, dat maakt me dus wél verlegen.

En wat betreft punt drie: ha, wat een lachertje! Natuurlijk is die rolstoel soms onhandig. Ja, ik ben twee keer door de verpleegkundigen aangesproken dat mijn geliefde karretje in de weg stond en ja, op zaal en aan het bed kom ik soms klunziger over dan ik zou willen, en ja, patiënten vragen ernaar (‘Zit u nou in een rolstoel?!’ ‘Ja, goed gezien, meneer!’ ‘Toch niet om mij op te halen?’ ‘Nee, deze is voor mijzelf, meneer.’) Maar ha, mijn grootste obstakel is niet dat logistieke gezeur, nee, het zit hem in de dingen waar alle coassistenten mee worstelen: zoeken naar wie je bent met die witte jas aan, wat je wil, wat je leuk vindt, wat je valkuilen zijn, hoe je in de groep ligt, hoe je je zaakjes op orde houdt. Dat is wat tegenviel, die ene eerste week.

En in de loop van deze tweede week maakte een prettig gevoel zich van mij meester. Dat een ‘succes’ niet alleen een slimme opmerking is of een bevinding waar de artsen nog niet aan hadden gedacht, en waarmee jij plotseling gezien wordt als een genie. Het zit hem écht in de kleine dingen: een grapje dat goed valt in de groep, een fijne klik met een patiënt, een vraag krijgen van één van de specialisten, waar je door logisch nadenken stiekem eigenlijk wel het antwoord op weet. Dát zijn successen.

En die kleine succesjes leiden uiteindelijk tot grote stappen.