Eerste keer bloedprikken: bloednerveus!

Er is geen méns op aarde die het niet heeft. Pasgeborenen bezitten er nog geen halve liter van, terwijl een grote volwassen vent wel zes liter kan hebben. Het heeft de kleur van rozen, en de geur van ijzer: rara, wat is het?

Natuurlijk heb ik het over dat prachtige rode goud, de nectar die al onze weefsels voorziet van zuurstof en nutriënten, datgene wat het verschil kan maken tussen leven en dood: bloed. Vandaag heb ik voor het eerst bloed afgenomen. Voor het eerst prikte ik op een écht mens, een medestudent van vlees en – jawel – bloed. En bloednerveus was ik. Hoewel ik zelf heel vaak bloed heb moeten laten prikken, ben ik het nooit echt gewend geraakt: als ik in de wachtruimte zit, voel ik mijn buik samentrekken en krijg ik een soort waas voor mijn ogen. Maar ik mag niet klagen, want sommige mensen kunnen er écht, maar dan ook écht niet tegen. Die moeten liggend geprikt worden, anders vallen ze uit hun stoel. Misschien onhandig als je dokter wil worden, maar ook gewoon hartstikke menselijk (en het zal mij als co vast en zeker nog eens overkomen).

Ik las een keer een artikeltje over hematofobie, de angst voor bloed, en daar werd een interessante theorie uiteengezet. Het is namelijk zo dat de meeste angsten onze sympathicus aanzetten: je bloeddruk, hartslag en ademhaling stijgen, je bent alert, je voelt je onrustig of raakt in paniek. Dat maakt dat een vasovagale syncope niet vaak optreedt bij mensen die in paniek zijn. Echter, bij hematofobie zien we veel vaker een daling dan een stijging van de bloeddruk en dat maakt vasovagale syncope een stuk gemakkelijker.

Verder zou het volgens deze theorie evolutionair gezien gunstig zijn om flauw te vallen bij het zien van je eigen bloed, want als je gewond bent, wil je het bloedverlies beperken door de bloeddruk omlaag te schroeven. Flauwvallen bij het zien van andermans bloed lijkt mij evolutionair niet per se voordelig.

Mijn conclusie is daarom dat die theorie slechts een theorie is, dat onwel worden van bloed niet raar is, en dat het flauwvallen bij hematofobie veel complexer in elkaar zit, met als key players de befaamde N. X en de medulla. In ieder geval heb ik mijn eerste venapunctie aardig doorstaan: hoewel ik trilde als een rietje (die naald had net zo goed een pollepel kunnen zijn, en de arm die ik prikte een soeppan), heb ik in één keer raak geprikt, netjes de buizen gevuld, en dat zonder mijn patiënt een hematoom te bezorgen. En laat ik eerlijk zijn: het was nog verdomde leuk ook.