Iets met dolfijnen

Voor ons zit een moeder met haar dochter van 6 en zoontje van 4. Het meisje heeft diabetes en ook vaak buikpijn. Op dit moment is daar niks van te zien want ze zit vrolijk op de stoel te wippen terwijl haar broertje de behandelkamer door rent achter zijn stuiterbal aan.

Haar lengte en gewicht blijven netjes binnen de curves en haar buik voelt soepel. Samen spelen de twee kinderen met de schuifmeter en de weegschaal.

Terwijl de kinderarts uitlegt dat de buikpijn waarschijnlijk komt door de schommelingen in haar bloedsuikers, loopt het broertje naar de stoel van de kinderarts en begint zachtjes aan zijn grijze haar te trekken. De kinderarts is blijkbaar gewend aan dit soort dingen en praat onverstoorbaar door.

Het meisje ziet haar broertje dit doen, loopt naar mijn stoel en begint op mijn schouders te duwen. ‘Wil je later fysiotherapeut worden?’, vraag ik. ‘Misschien’, zegt ze, ‘maar sowieso iets met dolfijnen!’