Eerste bevalling: check

Gespannen bel ik het sein van de dienstdoende arts-assistent gynaecologie op de vroege zaterdagmorgen om te vragen of het druk is vandaag op de verloskamers. Ik zou namelijk graag in ieder geval één keer een bevalling meemaken voordat ik in januari naar India ga voor mijn keuzecoschap gynaecologie. Ik mag komen, dus ik spring op de fiets – zonder enig weekendbesef – en zet koers naar het ziekenhuis.

De zenuwen gieren door mijn lijf, duizend en één gedachten gaan door mijn hoofd: ga ik echt een bevalling zien? Mag ik ook zelf iets doen? Heb ik me wel goed genoeg voorbereid? Wat als… Veel tijd om verder te piekeren krijg ik niet want eenmaal aangekomen op de verloskamers krijg ik meteen een eigen patiënte toegewezen. Puffend en – steeds luider – kreunend loopt ze door de kamer, haar gezicht op onweer, terwijl haar man me hulpeloos aankijkt. Ik stel me netjes voor, maar ze lijkt me niet te horen, tot ze uitgilt dat ze een epiduraal wil. Ik besluit versterking te gaan halen.

Als de epiduraal erin zit en ze niets meer voelt, bedaart ze. Ze heeft van de verloskundige gehoord dat dit de eerste bevalling is die ik meemaak; ze voelt zich vereerd dat het háár bevalling is die ik zal zien. Haar man komt inmiddels ook wat meer los, maar ik merk dat ik me maar moeilijk kan aanpassen aan zijn golflengte: hij babbelt over allerlei ditjes en datjes maar opvallend genoeg geen woord over de baby (…).
Terwijl de uren verstrijken en de ontsluiting langzaam vordert, vertelt de vrouw me haar levensverhaal. Over haar angsten na de vorige bevalling die in een secundaire sectio onder algehele anesthesie eindigde, over haar oma die onlangs is overleden en die haar baby’tje niet meer zal zien, over het hartinfarct dat haar man kreeg toen zij vier maanden zwanger was. Ze heeft al heel wat meegemaakt en ik bewonder haar voor haar moed en optimisme. Het is fijn om te merken dat je bij zoiets groots als een bevalling echt een band opbouwt met iemand.

Als om 16.30 uur er nog maar 4 cm ontsluiting is, stelt de assistent voor dat ik naar huis ga en eventueel later op de avond terugkom. Langzaam fiets ik naar huis, toch enigszins teleurgesteld omdat ik niet weet of ik haar nu nog zal zien bevallen. Ik ben echter amper drie uurtjes thuis als mijn mobiel zoemt. Het is de arts-assistent: ‘Ze heeft nu 9 cm ontsluiting, je mag nog terugkomen, maar je moet wel snel zijn, denk ik!’ Ik spring weer op de fiets. Van de vriendelijkheid van de vrouw met wie ik zo fijn heb gepraat die middag, is weinig meer over. Het zweet loopt in straaltjes langs haar hoofd en haar ogen staan verwilderd. Ze kermt bijna onophoudelijk van de pijn omdat de epiduraalbolus begint uit te werken en ze de weeën weer voelt opkomen. Tussen de weeën door brult ze: ‘Hoe bestaat het dat mijn moeder dit zeven keer heeft doorgemaakt!’ De assistent stelt dat we haar rustig de tijd moeten geven voor de laatste centimeter.

Als de arts-assistent en de verloskundige de kamer hebben verlaten, probeer ik haar wat gerust te stellen en af te leiden, tot ze plots zegt: ik ben misselijk. Vrijwel meteen daarna komt een gigantische straal groen gif (gal) op mijn arm en witte jas terecht. Ik spring opzij maar het is al te laat. Terwijl haar man niet op of om kijkt van z’n televisiescherm, ruim ik met de verloskundige alles op en ren naar de kelder voor een schone witte jas.Eerste bevalling: check. Eerste keer ondergebraakt worden: check.

Inmiddels heeft ze volledige ontsluiting en staat iedereen paraat. Haar wanhoop is bijna ondraaglijk. De arts-assistent instrueert haar te persen bij een wee, waarop ze non-stop begint te persen. Als hij vraagt of ze écht zo snel achter elkaar weeën heeft, wordt ze kwaad: ‘Ik voel het toch helemaal niet, snap dat dan!’ Zuchtend draait de assistent zich om naar mij: ‘Fijn hè, zo’n epiduraal. Dit kan best nog wel eens eindigen in een sectio.’ Hij besluit zijn supervisor wakker te bellen – het is inmiddels middernacht –, terwijl ze blijft schreeuwen: ‘Ik wil niet meer, ik kan het niet, HAAL HEM ERUIT!’ De gynaecoloog arriveert en spreekt haar streng toe. Ze sluiten een compromis: ze zal het nog één keer proberen. De gynaecoloog voelt aan de buik of ze een wee krijgt en geeft het startsein. Ze perst twee maal, moet dan weer overgeven, terwijl de arts-assistent haar inknipt en met alle kracht die hij in zich heeft het kind met een vacuümpomp ter wereld brengt. Iedereen slaakt een zucht van verlichting: het is gelukt! Een paar tellen later ligt het kerngezonde meisje in de armen van haar opgeluchte mama.

Ik blijk ondertussen de laatste bus gemist te hebben, en terwijl ik het babygehuil nog vaag op de achtergrond hoor kruip ik in een nog vrij bedje op de verloskamers. De adrenaline giert door mijn lijf en ik voel langzaam kramp opkomen van de glimlach die maar niet wegvaagt. Dit is waar mijn hart sneller van gaat kloppen. Ik kan niet wachten om in India aan de slag te gaan…!