Een nieuwe lading zelfvertrouwen

Het is 11.00 uur ’s ochtends als ik via de reguliere patiënteningang het ok-complex betreed. Ik bel aan, de deur gaat open en ik rol mijn rolstoel – ook wel ‘mijn karretje’ – naar binnen. ‘Hoi! Ik ben coassistent en ik moet via deze route het complex op. Kan ik mijn witte jas hier even ophangen?’

Vanachter de balie komt een kleine mevrouw met een vriendelijk gezicht. ‘Oh, wat goed van je! Natuurlijk! Vind je de ok leuk? Je moet positief blijven, meisje, the sky is the limit!’ Ik kijk haar aan en voel dat ze gelijk heeft, maar tegelijkertijd knaagt aan mij het gevoel dat ik reëel wil en moet blijven: een intern dilemma, waar ik de juiste uitwerking nog lang niet van weet. ‘Hm, ja, maar dat vind ik wel moeilijk, want ik kan niet lang staan. Dus ik weet niet of het wel haalbaar is dat ik dit doe.’ De mevrouw zet haar handen in haar zij en trekt een wenkbrauw op. ‘Hallo?! Nou moet jij eens even luisteren. We kunnen als mens naar de maan, dan kunnen we toch ook wel aanpassingen voor jou verzinnen?’ Ik voel tranen opkomen, maar ik slik ze in, glimlach, bedank en rol de sluisdeur door, de gang op.

Een interessant dagje op de spoed-ok volgt. Mijn eerste officiële bijgewoonde ok ooit blijkt een spoed-trauma-amputatie. Als de deken van het betreffende been wordt gehaald, en het open letsel tevoorschijn komt, moet ik even slikken. Even ben ik héél dankbaar dat ik van de anesthesie de tip had gekregen om nog snel even iets te eten, waardoor er nu een stuk vers, zoet bananenbrood in mijn ongetrainde maag zit. Ik besluit een knop om te zetten en zeg tegen mezelf: nou niet blijven hangen in ‘dat is eng’, gewoon focussen – dit is het moment! Vervolgens geniet ik een uur lang van een enorm kundig, maar bloederig spektakel. Na de amputatie volgt er een gynaecologische ok – misschien minder spectaculair, maar zeker niet minder interessant en enorm leerzaam. Als coassistent op de zijlijn blijk ik bovendien ideaal voor kleine, niet-steriele klusjes.

Als ik aan het eind van de middag weer bij de balie arriveer, en verkondig dat ik een fantastische, geweldig leerzame dag heb gehad, glimlacht de mevrouw breed. ‘Meisje. Niet opgeven. Nooit opgeven. Laat niemand jou je dromen afpakken. Ik zei het toch! The sky is the limit!’ En met een nieuwe lading zelfvertrouwen rol ik de deur door, het ziekenhuis in.