Blogs
Blog

Stoelendans

Plaats een reactie

Een jaar of tien was ik, toen het weer tijd was voor een bezoekje aan de kno-arts. Als kind had ik vaak last van oorontsteking. Het niet goed sluiten van mijn trommelvliezen na de zoveelste keer buisjes leidde tot eens per zoveel tijd een bezoekje aan de kno-arts.

Het duurde altijd erg lang, daar zaten mijn moeder en ik dan te wachten tot we werden opgeroepen. Bij binnenkomst was het altijd wat ongemakkelijk: moest ik als kind de dokter ook een hand geven? Waar moest ik ook alweer gaan zitten?

Bij het kiezen van een stoel ging het mis. Ik ging per ongeluk op de stoel zitten die blijkbaar voor de dokter was bedoeld. En in plaats van te zeggen dat ik daar prima even mocht blijven zitten – ik kwam tenslotte alleen voor een korte controle – zei de dokter: ‘Dat is mijn stoel.’

Ik schaamde me diep en ging snel van de stoel af, mijn oren werden gecontroleerd en we konden weer gaan. Maar ik liep naar buiten met die ene zin in mijn geheugen gegrift.

Mocht mijn patiënt ooit op mijn stoel gaan zitten, of dat nou met opzet zal zijn of niet, dan mag hij of zij daar lekker zitten. Mij best.

Lees ook
  • Birgit Hoekstra

    Birgit is tweedejaars coassistent en heeft inmiddels het hoge Noorden ingeruild voor een ziekenhuis richting het midden van het land. Vanuit daar schrijft ze over opvallende of juist hele normale ervaringen die ze graag met jullie deelt.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.