Communiceren is een luxe

Terwijl ik terugdenk aan mijn ervaringen tijdens mijn keuzecoschap in Tsjechië, hoor ik de berichtgeving over de oorlog in Gaza op de achtergrond. Ik ben nog weleens kritisch geweest op de verschillende communicatiestijlen en zorgsystemen in Tsjechië en Nederland, maar op dit moment bekruipt me een gevoel van schaamte.

Het feit dat ik de tijd en ruimte heb om kritisch na te denken over zorgsystemen en communicatie is een teken van luxe. Hoe doe je dat als het ziekenhuis overspoeld wordt door gewonde patiënten, veelal kinderen, en er onvoldoende tijd en ruimte is om je patiënten te behandelen?

Wat zeg je als ál je patiënten een verschrikkelijk trauma meemaken met levenslange fysieke en mentale gevolgen? Wat zeg je als WCNSF – een acroniem voor ‘wounded child, no surviving family’ – gebruikt wordt, omdat er zoveel kinderslachtoffers zijn? Hoe kunnen woorden troost bieden in een uitzichtloze situatie waar op dit moment geen verandering in gebracht wordt?

27 duizend levens in de kiem gesmoord. Ieder slachtoffer, aan welke kant dan ook, is er een te veel.