Blog Roselin - Perspectief

‘Hoe lang moet ik hier dan wachten?’ De cardioloog moest het antwoord schuldig blijven. De patiënt had ’s nachts een ventrikeltachycardie gehad, en bovenop de al bestaande cardiale problematiek resteerde nu maar één oplossing: een inwendige cardioverterdefibrillator (ICD). Daarom mocht hij niet naar huis. De patiënt zelf vond dat het prima ging; hij voelde zich hetzelfde als alle dagen ervoor. Dus als zo’n operatie dan al moest, dan kon hij toch thuis wachten?

Probleem was dat de operatie niet werd gedaan in het kleinschalige ziekenhuis waar ik coschappen loop. De patiënt moest dus worden aangeboden bij het grotere academisch ziekenhuis verderop. Maar hoe lang het nog ging duren, was niet bekend. Zelfs de baliemedewerker van het umc wist het niet. ‘De patiënt staat op de lijst’, ‘het heeft onze continue aandacht.’ Maar intussen duurde het een week voordat de patiënt wist wanneer hij aan de beurt zou zijn. En toen moest het wachten op de operatie nog beginnen…

Ik luisterde naar de uitleg van de cardioloog aan de patiënt. Maar zaken als ‘risico’s’ (overlijden door VF), ‘overheidsregels’ (pacemaker hier, ICD daar) en ‘klinisch aanbieden’ (andere wachtlijst dan thuis afwachten) zeiden hem niks. En eerlijk gezegd: mij ook niet. ‘Komt door volumenormen en overheidseisen’ werd me later nog verteld. Iets waar ik als student nog helemaal niet mee bezig was, maar nu dagelijks mee wordt geconfronteerd. Als coassistent leer je naast de medische inhoud ook vooral de medische praktijk kennen, begrijp ik al snel.

Voor de patiënt was het grootste probleem echter niet de lange wachttijd, maar de onduidelijkheid over het wachten. Waarom konden we niet zeggen wanneer de ingreep gepland stond? Alsof je een brood haalt bij de bakker, die het niet op voorraad heeft, maar ook niet kan vertellen wanneer hij gaat bakken. En tot die tijd mag je niet naar huis, want ‘stel je voor dat je zonder eten komt te zitten’.

Een mens heeft behoefte aan perspectief. Om praktische redenen, maar ook omdat perspectief helend werkt. Als een patiënt weet waar hij aan toe is, kan hij zich optimaal voorbereiden en weet hij psychisch waar hij aan toe is. Perspectief is volgens mij een centraal thema in de spreekkamer waar vragen opkomen als ‘hoe lang heb ik nog?’ of ‘hoe lang duurt het herstel?’. Op zulke individuele vragen hebben artsen vaak geen antwoorden. Maar waarom kunnen we dan niet op z’n minst een simpel perspectief bieden in de vorm van een afspraak? Roosteren is ingewikkeld maar niet onmogelijk. Een patiënt kan begrijpen dat spoedgevallen voor gaan. Maar geen perspectief bieden terwijl dat belangrijk en positief is voor de gezondheid van onze patiënten, dat wil ik als coassistent nog even niet als ‘medische praktijk’ accepteren.

Roselin

Meer blogs