Als co heb ik iets wat een arts vaak niet heeft
3 reactiesIk denk dat alle coassistenten tijdens hun coschappen momenten ervaren waarop je je nutteloos voelt. Waggelend als het kleine eendje achter de specialist aan. Niet altijd begrijpend waar het precies over gaat, maar wel erg je best aan het doen om zoveel mogelijk uit je observaties te halen. Naarmate je meer ervaring krijgt als coassistent, verdwijnt dit gevoel gelukkig wel steeds meer naar de achtergrond. Toch zijn er echter ook momenten dat het juist meerwaarde heeft dat je coassistent bent.
Op dinsdagochtend wordt er gebeld naar de poli. Het gaat over een meisje van 14, bekend met een eetprobleem, die nu toch wel door haar hoeven is gezakt. Of ze alsjeblieft langs mogen komen bij de vaste kinderarts. Maar, zoals bij de meeste poli’s waarschijnlijk het geval is tegenwoordig, staat de planning op de korte termijn al bomvol. Toch zijn er patiënten van wie je weet dat zij gewoon echt eerder wat aandacht nodig hebben.
De kinderarts komt naar mij toe. Komende donderdag heeft ze spoeddienst, dus tijd om uitgebreid met deze mensen te zitten heeft ze niet. Of ik als coassistent na mijn polipatiënten even met ze wil gaan zitten. Om een luisterend oor te bieden, te horen waar ze op hopen wat wij voor ze kunnen doen, en om een hart onder de riem te steken. Dan kan ik dit aan haar overdragen en zal zij een moment nemen om even samen met moeder en dochter te zitten voor een plan van aanpak.
Ik vind het best spannend. Het is een complexe casus, van een meisje dat zo graag wil veranderen, maar waarbij het gewoonweg niet lukt. Tussen wal en schip van de vele wachtlijsten van de verschillende zorginstellingen. Maar het voelt als een compliment dat dit mij wordt toevertrouwd.
Ruim een uur spreek ik met ze. Het is absoluut niet een probleem dat ik zou kunnen oplossen, laat staan iets waar ik expertise in heb. Maar wat ik als coassistent wél kan bieden, is aandacht. Een luisterend oor, zonder daarbij zozeer gebruik te maken van medische kennis. Ik bemerk dat enkel het bieden van een luisterend oor voor deze mensen al veel betekent. En ondanks dat ik het best spannend vind in het begin, besef ik dat ik als coassistent misschien júíst de aangewezen persoon ben om dit gesprek te voeren. Ik als coassistent heb namelijk iets wat een arts helaas niet altijd voldoende heeft: tijd.
Ik ga naar huis met het voldane gevoel echt iets te hebben betekend.
Ook van Larissa Boelsma
F.A.W.M. Derksen
huisarts n.p. , wetenschappelijk onderzoeker., doetinchem
Dag Larissa, heel essentieel dat je ontdekt dat interesse en aandacht voor de patiënt enorm belangrijk zijn. Prachtig om te zien hoe zingevend deze benadering voor jezelf als dokter werkt. Wetenschap heeft al meerdere keren aangetoond hoe empathie e...n compassie efficiënt zijn voor de patiënt. Echter ook het beschermende effect van deze vaardigheid voor dokters is door onderzoeken al meermaals bewezen. Positieve reflecties van patiënten beschermen dokters bijvoorbeeld tegen het ontwikkelen van een burn out.
Het is mooi dat je je opleider beschermt, maar het is van de gekke dat hij of zij zo in het systeem gebakken zit dat ze het bovenbeschreven effect niet begrijpt en weg vlucht in druk zijn!!
Ga door met je verhalen. Groet, Frans Derksen
W.F.J. Kools
huisarts, Loon op Zand
Huisarts in wording !
S.J.E. Braken
Senior coassistent, Leiden
Prachtig beschreven Larissa! Ik ben ook meermaals vooruit gestuurd om alvast "het verhaal aan te horen" omdat de specialist geen tijd had. Denk dat het deels een gebrek aan tijd, maar soms ook een ordinair gebrek aan "zin" is. Heel erg belangrijk om ...te onthouden hoe veel dit soort gesprekken kunnen betekenen voor patiënten en hoe therapeutisch die soms al kunnen zijn. Als ik de specialist zou zijn zou ik denken: dan maar te laat voor het wetenschapspraatje bij de overdracht, dat familiegesprek doe ik zelf!