Een sectio op sokken

In het ziekenhuis verbaast het niemand dat het soms rennen en vliegen is. Tijdens mijn eerste dagen op de kinderafdeling werd mij duidelijk dat de snotneuzen en buikgriepjes die dit voorjaar nog met zich meebrengt, niet in positieve zin bijdragen aan de werkdrukte.

Tijdens de visite van de zaal wordt de dienstdoende arts met regelmaat gebeld door een huisarts voor advies of voor een kind dat toch op de spoed beoordeeld moet worden. Na meerdere telefoontjes tijdens de visite waren we dan eindelijk onderweg naar de SEH om daar aan onze beoordelingen te gaan beginnen… tot (natuurlijk!) de telefoon ging.

Een spoedsectio, dat kwam er ook nog tussendoor. En ze waren al begonnen dus of de kinderarts wel zo snel mogelijk richting de ok kon komen. Er werden excuses aangeboden aan de patiënt op de SEH en met een tempo tussen snelwandelen en rennen in bewogen wij ons naar de ok. Tijd om helemaal om te kleden was er niet, dus het werd zo’n blauw pak dat over alles heen kon. Snel, snel, snel! Mutsje op, stethoscoop mee, klompen uit, pak aan, klompen aan...?

O nee, deze overall had natuurlijk eigen ‘schoenen’ eraan vastzitten. Ongemakkelijk keek ik de kinderarts aan, dat ik met mijn sokken in het pak stond, terwijl zij gewoon met klompen en al er in was gestapt. Maar er was geen tijd om alles weer uit te trekken. We hoeven gelukkig op ok alleen bij de opvang van het kind te staan, na te kijken op de warmtetafel en eigenlijk vrijwel niet te lopen, alles is bij de hand. Kort keken de kinderarts en ik elkaar wat ongemakkelijk aan en trokken de conclusie: oké, ik red het wel. Soort van schaatsend schoof ik achter de kinderarts aan naar de juiste ok. Mijn klompjes nog ergens liggend op de holding. Gelukkig, we waren op tijd!

Het was niet mijn eerste sectio, dus ik wist gelukkig een beetje wat ik kon verwachten. Maar door de drukte was het wel voor het eerst een sectio op sokken!