Blog Roselin - Een paar dagen extra

Zo ziet sterven er dus uit…
Het is mijn eerste ervaring als coassistent met de dood in het ziekenhuis. De CT-scan van een patiënt op de afdeling liet een lever vol metastasen zien en in één klap werd de levensverwachting korter dan drie maanden.

Hij had door de primaire tumor, in het kno-gebied, ook slikproblemen en kreeg daarom sondevoeding. Het nieuws van de levermetastasen viel hem rauw op zijn dak. Tijdens het gesprek met patiënt en familie moest niet alleen de uitslag, maar ook de mogelijkheden voor de resterende tijd en de sondevoeding besproken worden. Wilde de patiënt naar een hospice of met terminale thuiszorg naar huis? En wilde de patiënt de sondevoeding nog wel? Het was immers niet alleen levensverlengend, maar ook lijdensverlengend. Het was duidelijk te veel informatie in één keer en dus werden de onderwerpen in etappes met de familie besproken. Vrij snel had de patiënt een stellig antwoord op twee zaken: een hospice, en wél sondevoeding. In de tijd dat hij in ons ziekenhuis wachtte op een hospiceplek, ging hij echter snel achteruit. Medisch gezien konden we niet veel meer doen dan hem comfortabel houden, maar het was lastig. Hij kreeg pijnklachten, oedemen, decubitus en dyspnoe. Ik vond het moeilijk hem elke dag bij visite onder ogen te komen. Hij leed echt.

Toen de sonde sneuvelde wilde hij perse een nieuwe. De artsen op de afdeling discussieerden uitgebreid met elkaar en vonden het ethisch ingewikkeld; voor ons gevoel verlengden we alleen het lijden, niet een eervol leven. Maar anderzijds wilden we een stervende man niet zijn wensen ontnemen; de laatste zaken waar hij nog controle over kon houden. Dus wat doe je dan? Uiteindelijk werd besloten de sonde in het ziekenhuis nog te vervangen, maar in een hospice niet meer. Een half compromis. Medisch gezien, vanachter mijn computer, was ik het er niet mee eens; het voelde zinloos en pijnlijk. Maar bij hem in de kamer voelde het anders. Hier zag ik iemand die doorhad dat hij ging sterven, maar nog vasthield aan een paar elementen. Wie waren wij om hem dat te ontnemen?

Enkele dagen later sneuvelde de sonde alweer en toen het inbrengen niet goed lukte, zei hij ‘laat maar’. Hij accepteerde op dat moment echt zijn lot, en je zag een last van hem afvallen. Ik vond het indrukwekkend dat ik het accepteren van de dood fysiek kon zien aan de patiënt. Hij ontspande, ademde rustiger, de strijd stopte. En na drie dagen overleed hij rustig en vredig. Die paar dagen extra waren een wereld van verschil voor hem. En misschien ook wel voor ons.

Roselin

Meer blogs van Roselin