Blog Jane - Valkuil

‘Poe, wat is het hier warm, heet zelfs. Oh jee, nu begint mijn bril ook te beslaan. Waarschijnlijk komt het door de damp die van mijn voorhoofd naar beneden slaat. Wiebelen met mijn benen, wiebelen, wiebelen. Nee, ben ik al te laat?!’

Ik sta in de ultieme coassistentenpositie. Weliswaar steriel aan de operatietafel, maar met een klem in elke hand in een redelijk onmogelijke positie. De ene klem houdt de lever omhoog en die andere eigenlijk ook. Op een of andere manier lijkt de hefboomtruc hier niet echt op te gaan, want die lever is loodzwaar en lijkt per minuut met ponden aan te komen.

Het is een laparoscopische operatie dus ik sta al een tijd naar een van de televisies te staren. De barbecuelucht van de diathermie is intussen iets weggetrokken en de anesthesie wordt net afgelost. Ook de ok-assistente heeft even geen taak en kijkt net als ik ingespannen naar het rozerood gekleurde scherm: ‘Waar zitten we ergens?’, vraag ik me af.

Ineens voel ik zweetdruppeltjes op mijn voorhoofd. ‘Dat is gek’, denk ik nog, ‘ik ben niet eens degene die opereert.’ Ik krijg het steeds warmer en word zelfs een beetje duizelig. Als het kortdurend zwart voor mijn ogen ziet, slaat de angst me om het hart. Val ik echt in deze valkuil? Ik heb geen keus, ik moet het zeggen. Met de paniek in mijn ogen kijk ik de assistent aan: ‘Kun jij het even overnemen? Ik voel me niet zo goed.’

Even later zit ik op een stoel buiten de operatiekamer. Glaasje water erbij, wat te eten en herhaaldelijk de vraag of ik me echt wel goed voel. Ik lijk zelf wel een patiënt! Als ik even later de chirurg weer tref, kijk ik schichtig naar de grond, tot zij het laatste zegt wat ik had verwacht: ‘Gaat het weer een beetje? Ach, schaam je nergens voor, dat is mij ook zo vaak overkomen!’

Jane

Meer blogs van Jane