Blog Boris: Ik niet verstaan

De taalbarrière, welke coassistent komt het niet bekend voor? Gedurende mijn coschappen ben ik inmiddels patiënten uit allerlei culturen tegengekomen. Mijn eerste kennismaking met de bemoeilijkte anamnese was met een danser van Holiday on Ice.

Hij sprak geen Nederlands, ik geen Chinees. Gelukkig was er een collega bij hem. Mooi, dacht ik, die zal wel kunnen vertalen, maar ook zij had niet doorgeleerd in Mandarijn. Toen ik de jongeman uit de wachtkamer ophaalde, zag ik wel dat hij moeilijk liep en pijn had. De collega had het bedrijfsongeval zien gebeuren. Tijdens een training was hij uitgegleden op het ijs en op zijn linkerknie terechtgekomen. Na een lichamelijk onderzoek en een röntgenfoto (geen fractuur) was het advies duidelijk: rust en koelen (Holiday and Ice, zal ik maar zeggen). 

Moeilijker wordt het bij andere problemen dan een zere knie. Zo is neurologische diagnostiek in grote mate afhankelijk van een anamnese. Ooit zag ik een man van Servische afkomst met zijn dochter op de poli neurologie. De man had last van, ja waarvan eigenlijk? Volgens zijn dochter, die als tolk optrad, ging het om hoofdpijn. Bij het uitvragen van de uitlokkende omstandigheden kwam er een verhaal dat toch zeker anderhalve minuut duurde. Bij het vertalen werd dit door dochterlief teruggebracht tot één of twee zinnen. Nu is mijn Servisch niet om over naar huis te schrijven, maar je maakt mij niet wijs dat het bol staat van de delende lidwoorden, naamvallen, voegwoorden en adjectieven die we in het Nederlands niet uitspreken. Kortom, er ging informatie verloren en de pragmatische oplossing van de neuroloog was dan ook: doe toch maar een scan.

Toch is er ook nog wel eens verwarring bij patiënten die gewoon Nederlands spreken. Bij het uitvragen van de voorgeschiedenis vertelde een patiënte mij dat zij leed aan een stofwisselingsziekte van de hersenen. Nieuwsgierig als ik was vroeg ik wat dit dan voor ziekte was. Ik vermoedde iets met polyhypoxanthineglycogenosedifosforibosyl-stapelingsziekte of zo’n andere woordendiarree die ik ooit wel eens op college voorbij had horen komen, maar waarvan ik de namen nooit zal (en ook niet wil) onthouden. Nee, vertelde deze mevrouw, haar hersenen maakten een bepaald stofje niet aan. Op de vraag of ze hier ook medicijnen voor gebruikte, was het antwoord clomipramine. En toen viel het kwartje alsnog…

Boris

Meer blogs van Boris