Lastige keuzes
Plaats een reactie
Over zeven weken vinden de Tweede Kamerverkiezingen plaats. Klimaatverandering, de stikstofdiscussie, woningmarkt, het asieldossier en bestaanszekerheid zullen ongetwijfeld de hoofdrol spelen in het politieke debat, maar ik roep politici op daarnaast ook te kijken naar de zorg. En dan met name naar de houdbaarheid van ons zorgstelsel. De zorgvraag verdubbelt de komende jaren terwijl de schaarste op de arbeidsmarkt toeneemt. Je hoeft geen econoom te zijn om te zien dat dat gaat wringen. Sterker nog: voor veel artsen en andere zorgprofessionals zijn de personeelstekorten nu al dagelijks voelbaar.
Grote vraag is hoe we het gaan bolwerken om ook in de toekomst goede zorg te blijven leveren, zonder dat we onszelf finaal voorbijlopen. Ik heb het al vaker geroepen: in mijn ogen moet de politiek keuzes maken. Welke zorg kan worden blijven geleverd? En, onvermijdelijk: welke niet? Het klinkt paradoxaal, maar dat soort keuzes zijn júist nodig om te zorgen dat mensen die echt zorg nodig hebben, ook zorg kunnen krijgen.
Ik las onlangs de aanbevelingen van de Studiegroep Begrotingsruimte, die voorafgaand aan de verkiezingen een advies uitbrengt over de rijksbegroting. Dit keer adviseerde deze studiegroep om fors te korten op de zorg. Bezuinigen op zorgprofessionals lijkt ons in ieder geval géén goed idee, maar interessant vond ik wel dat de studiegroep ook aangeeft dat het uitblijven van keuzes over de zorg ten koste kan gaan van de kwaliteit en toegankelijkheid. In dat kader werd het rapport Kiezen voor houdbare zorg uit 2021 aangehaald, waarin de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid adviseert ‘politieke keuzes te maken om de financiële, personele en maatschappelijke houdbaarheid van de zorg te borgen en te voorkomen dat kwetsbare groepen onevenredig hard worden getroffen door schaarste aan middelen en mensen’. Ik raad politici aan dat WRR-rapport er nog eens op na te slaan …
Zet zorgprofessionals daar in waar ze écht nodig zijn
Ook tijdens het jaarlijkse ‘ontbijt met de minister’, een dag na Prinsjesdag, spraken we over de hoge werkdruk, personeelstekorten, onze verantwoordelijkheid als zorgprofessionals, maar óók over die van mensen zelf. We zijn namelijk nogal geneigd om veel naar de zorg toe te trekken. Een voorbeeld: uit cijfers blijkt dat je sneller herstelt na een operatie als je die operatie fitter ingaat. Moeten we dan zorgprofessionals inschakelen om mensen daarbij te helpen of is het ook een eigen verantwoordelijkheid om die fitheid te bereiken? Een ingewikkelde en gevoelige discussie, dat realiseer ik me heel goed. Zelf probeer ik als dokter heel open en reëel te zijn. Afhankelijk van de aandoening zeg ik in de spreekkamer weleens dat ik met het voorschrijven van medicijnen geen ‘simsalabim’ kan zeggen, ik geef ook aan wat een patiënt zelf kan doen op weg naar een beter ervaren gezondheid.
Uitgangspunt is wat mij betreft dat we zorgprofessionals daar inzetten waar patiënten hen écht nodig hebben. Alleen dan zorgen we dat de toegankelijkheid van de zorg gewaarborgd blijft en dat we de hoge zorgvraag aan kunnen. Het is onvermijdelijk dat we hierover een maatschappelijke dialoog aangaan – en ik hoop dat artsen en andere zorgprofessionals hun rol pakken om daarover mee te praten.
- Er zijn nog geen reacties
