Schelto Kruijff

Laatst las ik een overzichtsstudie uit 2016 die aantoonde dat veel lezen onze emotionele betrokkenheid en inlevingsvermogen stimuleert. Een medische faculteit wilde dit gaan inzetten om de ontwikkeling van deze eigenschap te bevorderen bij onze aankomende jonge dokters.

Precies een jaar geleden kwam ik uitgerust terug van een zomervakantie van drie weken met mijn gezin. Ik liep ontspannen de tuin binnen, het hoofd vol fijne herinneringen. Toen ik naar de achterdeur sjokte kwam mijn vrouw met een grote dikke envelop op mij af. De eerdere relaxte uitdrukking op haar gezicht was verdwenen.

Alle geneeskundestudenten krijgen tijdens hun cotijd continu de vraag of ze al weten wat ze gaan doen. Sommige denken geboren te zijn als chirurg (persoonlijk vind ik dat een beetje eng), andere weten zeker dat de ok een plek is die gemeden moet worden. Maar de meeste weten het gewoonweg niet. En dat is ook logisch.

Tom heeft het in zich. Als hij de operatiekamer binnen komt reageert het team goed op hem. Hij heeft natuurlijk leiderschap, maar kent zijn plaats in het systeem. Ook heeft hij humor en zet die nuttig in tijdens zijn werk, waardoor er een ontspannen sfeer ontstaat. Hij is een ‘topchirurg’ in wording en mag zo mijn moeder opereren mocht dat noodzakelijk zijn. Maar om Tom chirurg te laten worden moest hij als schooljongen wel eerst nog zijn wilde haren kwijt.

De meeste collega’s herinneren zich nog wel het moment dat ze als coassistent voor het eerst de operatiekamer binnenliepen. Ook vandaag nog zie ik vaak een trillend gespannen koppie, handjes zwevend voor de borst, niet te hoog en niet te laag, hopende het goede te doen. Zodra de co dichter dan 3 meter langs de steriele tafel loopt….paniek! Vijf minuten later loopt de chirurg fluitend maar rakelings langs dezelfde tafel. Geen reactie.