Schelto Kruijff

Op mijn bureau ligt een 164 bladzijden dik boekwerk: de Nederlandse Osteoporoserichtlijn. De zoon van mijn collega wilde geneeskunde studeren en moest daarom deze richtlijn uit zijn hoofd kennen voor de decentrale selectie. In Nederland selecteren wij namelijk dokters door ze vlak voor hun schoolexamens richtlijnen uit hun hoofd te laten leren. Zo pikken we de besten eruit. Dachten we…

Laatst las ik een overzichtsstudie uit 2016 die aantoonde dat veel lezen onze emotionele betrokkenheid en inlevingsvermogen stimuleert. Een medische faculteit wilde dit gaan inzetten om de ontwikkeling van deze eigenschap te bevorderen bij onze aankomende jonge dokters.

Precies een jaar geleden kwam ik uitgerust terug van een zomervakantie van drie weken met mijn gezin. Ik liep ontspannen de tuin binnen, het hoofd vol fijne herinneringen. Toen ik naar de achterdeur sjokte kwam mijn vrouw met een grote dikke envelop op mij af. De eerdere relaxte uitdrukking op haar gezicht was verdwenen.

Alle geneeskundestudenten krijgen tijdens hun cotijd continu de vraag of ze al weten wat ze gaan doen. Sommige denken geboren te zijn als chirurg (persoonlijk vind ik dat een beetje eng), andere weten zeker dat de ok een plek is die gemeden moet worden. Maar de meeste weten het gewoonweg niet. En dat is ook logisch.

Tom heeft het in zich. Als hij de operatiekamer binnen komt reageert het team goed op hem. Hij heeft natuurlijk leiderschap, maar kent zijn plaats in het systeem. Ook heeft hij humor en zet die nuttig in tijdens zijn werk, waardoor er een ontspannen sfeer ontstaat. Hij is een ‘topchirurg’ in wording en mag zo mijn moeder opereren mocht dat noodzakelijk zijn. Maar om Tom chirurg te laten worden moest hij als schooljongen wel eerst nog zijn wilde haren kwijt.