R.A.C.L. (René) Héman is voorzitter van artsenfederatie KNMG.
Héman heeft een brede achtergrond in de zorg. Hij is als voorzitter van de Koepel van Artsen Maatschappij en Gezondheid (KAMG) sinds 1 januari 2015 lid van het federatiebestuur. Ook maakt hij deel uit van het dagelijks bestuur van de artsenfederatie. Héman: “Ik heb vanuit beide posities het afgelopen jaar van dichtbij gezien welke belangrijke rol de KNMG landelijk vervult bij het behartigen van de immateriële belangen van artsen. Als voorzitter is de continuïteit van het werk van de KNMG mijn belangrijkste prioriteit."
Volgend jaar maart zijn er verkiezingen voor de Tweede Kamer en nu al zijn partijen zich aan het profileren. Zo kwam D66 met het voorstel om drugs te decriminaliseren. Het idee is: repressie helpt toch niet en een drugsvrije wereld is een utopie.
Als voorzitter van de KNMG kijk ik in mijn eerste column van het nieuwe jaar graag wat verder vooruit. Niet naar 2020, maar naar 2040. Stel jezelf eens de vraag: hoe ziet mijn leven er over 20 jaar eigenlijk uit? Ben ik dan nog dokter, en zo ja: hoe ziet mijn werk er dan uit? Hoe denk je dat de gezondheidszorg er dan uit ziet?
Vlak vóór de zomer schreef ik op deze plek een column over de actie ‘#Artsen slaan alarm’. Een ongebruikelijk felle actie van een groep artsen bij wie het geduld op was: er moest nu écht worden doorgepakt in de strijd tegen het roken. Met videoboodschappen voor elk van de 150 Kamerleden riepen zij hen op het Preventieakkoord niet alleen te steunen, maar liefst nog aan te scherpen. Prijzen omhoog, verkooppunten omlaag!
Om de zoveel tijd staat een arts in de schijnwerpers van de media en wordt diens handelen of nalaten scherp tegen het licht gehouden. Artsen ervaren dit als zwaar en vooral – bij een lange(re) procedure als een emotionele uitputtingsslag. Zeker als de media er bovenop zitten. Soms denk ik dan: kan het niet een tandje minder?
Veel artsen zien dag in dag uit de gevolgen van roken: longziekten, hartkwalen, vaatproblemen – ik hoef het u niet uit te leggen. En als de patiënt ermee op het spreekuur komt, is het meestal al te laat. Daar kun je als arts wel eens moedeloos van worden, of ontzettend boos.
