Mitchell Windsma

Soms voel ik mij net een klimaatklever met mijn blogjes over de personeelstekorten. Zonder personeel geen zorg, zo simpel is dat. Minister Helder benadrukte deze week opnieuw dat ze de zorg bij mensen thuis wilt organiseren, om het tekort bij de verpleeghuizen het hoofd te bieden. Is ze vergeten dat ook thuis personeel nodig is?

Het was weer zover in Nederland. Er was gladheid, zelfs een beetje sneeuw, en de alarmcodes konden weer afgestoft worden. Code oranje werd het dit keer. ‘Er is grote kans op gevaarlijk of extreem weer waarbij de impact groot is en er kans is op schade, letsel of veel overlast.’ Aldus het KNMI.

‘Maak van uw kruis geen punt’ van stichting Kruispunt, een centrum voor bekkenbodemfysiotherapie, is verkozen tot slechtste slogan van het jaar. Ik zie al helemaal voor mij hoe een kamer vol klantbelevingsexperts tevreden een brainstormsessie afsluit met deze cocreatie.

‘De arts van nu heeft het helemaal niet zwaar. Wíj werkten vroeger 140 uur per week, dat was pas hard werken. En jullie maken het jezelf zo moeilijk. De arts van nu wil na zijn werkdag ook nog eens naar het theater.’ Met andere woorden: de jonge arts klaagt veel, heeft niets om over te zeuren en werkt zichzelf via de theaterstoelen een burn-out in.

Als arts internationale gezondheidszorg en tropengeneeskunde (AIGT) in opleiding word ik geschoold om aan de andere kant van de wereld te werken. Uit een gevoel nuttig te willen zijn, daar waar de nood het hoogste is. Mijn opleidingssituatie creëert een vreemde tweestrijd.