Mette Konings

Vlak voordat ik voor het eerst een presen­tatie moet geven op een groot congres, moet ik naar het toilet. Er zitten geen pauzes meer in het programma. Ik probeer zo onopvallend mogelijk bij de deuren te komen.

Mangomomenten voor patiënten worden vaker beschreven: momenten van grote waarde die ontstaan door kleine, onverwachte gebaren van een zorgverlener, die geen of weinig tijd, geld en moeite kosten. Dankzij mijn collega’s beleef ik ook mangomomenten.

Eindelijk laat corona reizen toe en kan ik naar het American Psychiatric Association-congres in New Orleans. Al vanaf de openingsceremonie is duidelijk dat we in Amerika zijn. Een fanfare komt binnenmarcheren. De senior adviseur van Obama komt nog eens op, want het publiek applaudisseerde niet enthousiast genoeg de eerste keer.

In de lunchpauze ga ik op het dakterras van het ziekenhuis zitten, waar ook twee mannen die de vloer leggen pauze houden. ‘Zeg, werken er hier mensen op zaterdag? Of spookt het gewoon?’ vraagt één van hen.

In het vliegtuig open ik mijn maaltijdsalade, terwijl ik ingeklemd tussen een vriendin en een buurvrouw zit. Een azijndamp stijgt van de dressing op. De kleur is al even onsmakelijk. ‘Bah!’ roep ik. De buurvrouw haalt haar neus op, niet voor de salade maar voor ons. Ze fluistert wat tegen haar vriend. Ze zien eruit als chique mensen. Wij zien eruit als studenten. Ze kijken zichtbaar op ons neer. ‘Ze zullen nooit denken dat wij artsen zijn’, zegt de vriendin. En dat vinden we heerlijk.