Marieke Dijkzeul

We hebben toevallig net gevierd dat het 12,5 jaar geleden is dat die darmkanker ontdekt was. En weet u nog dat u zei dat ik er rekening mee moest houden dat ik daaraan zou gaan overlijden?

Je hoeft tegenwoordig geen pijn meer te lijden. Toch? Ze kijkt me verwachtingsvol aan. Want er zijn tegenwoordig zo veel mogelijkheden, dat pijn niet meer nodig is. Dat zegt iedereen. En trouwens, als het dan toch zo ver komt, dat ik toch pijn heb, dan weet u al heel lang dat ik euthanasie wil. Hè dokter? U gaat me sowieso helpen. Toch?

Hij zit op de bank, in een kleine seniorenwoning met een Amsterdams parkeerpaaltje in de voortuin. Met de nodige moeite had hij zojuist voor mij de deur opengedaan. In joggingbroek en op blote voeten. Altijd op blote voeten. Langzaam schuifelend en puffend was hij voor me uit gegaan en nu zat hij op de bank nog na te hijgen. ‘Ik ben blij dat je er bent’, zegt hij. ‘Ik heb je lang niet gezien.’

‘Goedemiddag mevrouw, ik kom u het coronavaccin brengen.’ Met mijn vriendelijkste glimlach sta ik in de deuropening van de kamer van het verzorgingstehuis. Mijn dementerende patiënte kijkt me glimlachend aan. ‘Ah’, zegt ze, ‘daar ben je, wat gezellig, kom binnen.’

Bijna 90 jaar is hij en komt heel af en toe bij me op de praktijk. Een klein tanig mannetje met lieve ogen en iets te grote oren. Hij komt even stoom afblazen. Ze hebben het goed samen hoor, zo is het niet, maar ja, ik weet hoe ze kan zijn… Inderdaad, dat denk ik wel te weten.