Marieke Dijkzeul is al zestien jaar huisarts in Apeldoorn. Onlangs heeft ze een opleiding tot kaderarts palliatieve zorg afgerond. Marieke heeft drie kinderen in de tienerleeftijd.
‘Volgens mij moet je naar huis.’ Mijn collega loopt m’n spreekkamer binnen en kijkt me enigszins bezorgd aan. ‘Nee, het gaat wel’, zeg ik. ‘Ik kan zo even rust nemen.’ Hij kijkt me twijfelend aan, maar loopt toch de spreekkamer weer uit.
‘U mag hem niet vertellen dat hij dood gaat en u mag ook die ene ziekte niet noemen.’ Dat zegt zijn dochter meteen, terwijl ik bij de voordeur mijn schoenen uit aan het doen ben. Ik kijk haar vragend aan.
Hij is een boef. Een erg grote boef. Volgens de krant dan. Gewelddadig. Leider van een misdaadsyndicaat, en heel veel heel erg foute dingen. Niks van waar natuurlijk, is allemaal verzonnen.
Terwijl ik met moeder verder aan het praten was, bleef ik wel naar haar kijken. Maar dat had ook gekund omdat het een bijzonder mooi kindje was. Toen viel me ineens op dat ze wel lange adempauzes had, en dat ze misschien toch wel erg bleekjes was.
Dit meisje heeft vanaf haar 13de geen kind meer kunnen zijn. De mensen die haar hadden moeten beschermen en veilig hadden moeten houden, hebben haar heel ernstig in de steek gelaten. En terugdenkend? Ik weet het niet, ik zie het niet, ik heb het niet gezien.
