Marieke Dijkzeul is al zestien jaar huisarts in Apeldoorn. Onlangs heeft ze een opleiding tot kaderarts palliatieve zorg afgerond. Marieke heeft drie kinderen in de tienerleeftijd.
En toen werd hij weer wakker. Kon zich niks herinneren van de hele voorafgaande periode. De intense angsten die zijn vrouw en kinderen in die periode over hem gehad hebben, zijn langs hem heen gegaan. Hij heeft gevochten voor zijn leven, zonder dat hij dat eigenlijk zelf wist.
Ze kijkt me verdrietig aan. Hij had al wel eerder gezegd dat hij er een einde aan wilde maken, maar ze had gedacht dat hij dat toch niet durfde.
‘In de tijd die ik nog heb, wil ik het leven vieren. En ik wil dat alle mensen die mij dierbaar zijn dat met mij vieren. Dus ik heb samen met mijn man en mijn kinderen een bucketlist gemaakt van dingen die we nog willen doen.’ Ze kijkt me aan met een vermoeide, maar grote glimlach.
Ze had de hele nacht naast het bed gelegen; het was haar niet gelukt om bij de telefoon te komen of om op te staan. Maar nu, de volgende dag, lag ze lekker behaaglijk in haar bedje en had eigenlijk niet echt veel last meer ergens van, behalve dan spierpijn in haar armen en benen.
Onbegrijpelijk dat ik daar niet aan gedacht heb. Ik kan mezelf wel voor m’n kop slaan. Hoe moeilijk kan het zijn? Eén maand geleden geopereerd, aan een kwaadaardigheid, rugpijn en kortademig. Hoezo heb ik niet aan longembolieën gedacht?
