Marieke Dijkzeul is al achttien jaar huisarts in Apeldoorn. Ze heeft een opleiding tot kaderarts palliatieve zorg afgerond. Marieke heeft drie kinderen in de tienerleeftijd.
In het zonnetje relaxed en ongestoord zitten praten met een vriendin. Dat is, als je kleine kinderen hebt, een parel van een moment. De kunst is om je er meteen van bewust te zijn, want de kans is groot dat deze rust maar van korte duur is.
Wat heerlijk om een collega-specialist aan de lijn te hebben die voelt wat ik bedoel! Ik had een drukke dienst gehad op de huisartsenpost. Ik was de spreekuurdokter, die tegenwoordig in kamer 2/3 zit. Dat is een kamer met vier bedden, waarbij je samenwerkt met de spreekuurassistente.
Vroeger zou hij een kluizenaar genoemd zijn. Misschien nu wel nog. In ieder geval was hij alleen, ‘maar niet eenzaam!’, verzekerde hij me met een waterige glimlach. Ik was al wel vaker bij hem thuis geweest. Hij had een kleine benedenwoning helemaal vol met spullen. Als je naar binnen wilde, moest je niet te dik zijn want de voordeur ging niet helemaal open. En overal waar je keek, lag wel wat. Boekjes, beeldjes, plastic bloemen en planten, kleding (al dan niet gewassen). En in de woonkamer een bank met tijdschriften en kranten en de stoelen ook vol met kleding of andere spullen. Alleen zijn stoel was leeg, maar ja, daar zat hij.
‘U hoeft uzelf helemaal niks te verwijten’, zegt hij. Ik zit naast zijn bed op een krukje in het hospice en houd zijn hand vast. ‘Dat wil ik nog maar even gezegd hebben’, vervolgt hij en kijkt me met tranen in zijn ogen aan. Ik kijk met eveneens betraande ogen terug.
‘Kom verder, neem plaats’, zeg ik. ‘Ik moet u wel vertellen dat mijn dochter op de onderzoeksbank achter het gordijn ligt. Ze is ziek.’ ‘Ach gos’, reageert de vriendelijke dame begripvol, ‘wat fijn dat ze dan hier bij u kan zijn hè?’ En ze kijkt even om het hoekje waar mijn dochter met haar woefe onder haar dekentje ligt, en lief zwaait. Vervolgens gaat ze zitten en vertelt zonder ook maar enige aarzeling waarvoor ze is gekomen.
