Marieke Dijkzeul is al achttien jaar huisarts in Apeldoorn. Ze heeft een opleiding tot kaderarts palliatieve zorg afgerond. Marieke heeft drie kinderen in de tienerleeftijd.
‘Goedemiddag mevrouw, ik kom u het coronavaccin brengen.’ Met mijn vriendelijkste glimlach sta ik in de deuropening van de kamer van het verzorgingstehuis. Mijn dementerende patiënte kijkt me glimlachend aan. ‘Ah’, zegt ze, ‘daar ben je, wat gezellig, kom binnen.’
Bijna 90 jaar is hij en komt heel af en toe bij me op de praktijk. Een klein tanig mannetje met lieve ogen en iets te grote oren. Hij komt even stoom afblazen. Ze hebben het goed samen hoor, zo is het niet, maar ja, ik weet hoe ze kan zijn… Inderdaad, dat denk ik wel te weten.
Stampend en in mijn handen blazend kom ik de huisartsenpost binnen. Drie vriendelijke triagisten kijken me aan. Waar heb je je auto neergezet, vragen ze? Gewoon in de parkeerkelder, zeg ik, hoezo? Neeeee, roepen ze alle drie, dat had je niet moeten doen. Met al die sneeuw kom je straks de parkeerheuvel niet meer op. Heb je dat niet gehoord? Je kunt hem beter hier achter op de parkeerplaats zetten.
Een beetje stug. Niet onvriendelijk, maar ze had liever niks met dokters te maken. Een sterke vrouw, met een stevige eigen wil, ad rem en vol humor. Haar zelfzorg was eigenlijk nogal matig. Kleren niet altijd even schoon, haren niet altijd fris gewassen. De wondroos aan haar benen was eigenlijk niet zo verwonderlijk, gezien de staat van haar voeten: heel veel eelt met kloven en kalknagels. Het was net alsof ze dat niet zo belangrijk vond.
Tegenover me is een jeugdig stel gaan zitten. Jeugdig niet in leeftijd, ze zijn beide midden 60, maar ze stralen iets jeugdigs uit, iets levendigs. En zoals sommige mensen naast elkaar kunnen zitten, zonder zich bewust te lijken van de ander, zo zijn zij samen, als de een praat, kijkt de ander afwisselend naar mij en naar zijn/haar partner.
