Marieke Dijkzeul is al zestien jaar huisarts in Apeldoorn. Dit jaar rondt ze haar opleiding tot kaderarts palliatieve zorg af. Marieke heeft drie kinderen in de tienerleeftijd.
Dit meisje heeft vanaf haar 13de geen kind meer kunnen zijn. De mensen die haar hadden moeten beschermen en veilig hadden moeten houden, hebben haar heel ernstig in de steek gelaten. En terugdenkend? Ik weet het niet, ik zie het niet, ik heb het niet gezien.
Klein snijwondje, niet super indrukwekkend. Maar op het moment dat het tubetje lijm de lip van mijn dochter nadert, slaat de twijfel toe. Hoe plak ik het nou goed?
Een paar maanden geleden zag ik ze samen voor het eerst, in tranen. Want het meisje gaat volgend jaar trouwen. ‘Maar ja’, zei haar moeder, ‘ze is ongelofelijk dom geweest en is al met een jongen naar bed geweest.’ Ze wilden graag alles weten over een maagdenvliesreconstructie.
‘Zou u de volgende keer voordat u bij mij op het spreekuur komt, misschien even willen douchen?’ Deze vraag heb ik eigenlijk al wel meer dan honderd keer willen stellen, maar toch nooit gedaan.
‘Zou het kunnen dat je toch iets gemist hebt?’ Mijn maat vraagt het heel voorzichtig. Mevrouw Jansen is dit weekend dood gevonden in haar huis en ik ben de laatste dokter die bij haar geweest is, op vrijdagmiddag.
