Marieke Dijkzeul is al zestien jaar huisarts in Apeldoorn. Onlangs heeft ze een opleiding tot kaderarts palliatieve zorg afgerond. Marieke heeft drie kinderen in de tienerleeftijd.
Ik durf best hardop toe te geven dat ik oud word. Ik heb namelijk nog diensten gedaan vóór de komst van de huisartsenposten. Dan reed je in je eentje in het donker met een zaklamp de plaatselijke Brabantse boerderijen te beschijnen, in de hoop dat je het juiste adres vond. Waarvan je wist dat zich daar een hevig benauwde boer bevond. En je reed minstens twee rondjes om al die boerderijen heen. Zo gaat dat als je het richtingsgevoel van een deurpost hebt.
Met een steen in mijn maag. Met lood in mijn schoenen. Met mijn ziel onder mijn arm. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Deze visite, verschrikkelijk. Ik had het al gehoord. Dat er een suïcide geweest was in het dorp, iemand was naar beneden gesprongen. Maar nog geen details. Ik wist niet dat hij het was, een jongen nog.
Later die middag vertrek ik met mijn gezin voor een jaarlijks weekend met mijn vriendenclub, allemaal dokters. Tijdens het avondeten vertel ik het verhaal van het ongeluk. ‘Wat?!’ roept mijn bevriende SEH-arts, dat was een hoogenergetisch trauma! Die jongen had geplankt en gekraagd naar het ziekenhuis vervoerd moeten worden!’
Ze zit in de kamer, haar ouders en haar zussen om haar heen. Een kamer vol verdriet. En op haar schoot heeft ze een klein, o zo klein en dierbaar meisje. Ze is zo klein dat ze past in het minibedje dat gemaakt is.
Ze zijn 65 jaar getrouwd. Beiden lopen ze tegen de 90, krasse oude mensen, willen nog alles zelf doen. Hebben altijd alles zelf gedaan en hard gewerkt. Ze wonen in een klein rijtjeshuisje met een klein tuintje. Voor de ramen hangt van die gegolfde vitrage en in de vensterbank staan wel dertig porseleinen beeldjes. Zo is het binnen ook.
