Marieke Dijkzeul is al zestien jaar huisarts in Apeldoorn. Onlangs heeft ze een opleiding tot kaderarts palliatieve zorg afgerond. Marieke heeft drie kinderen in de tienerleeftijd.
‘Weet u nog, twee jaar geleden heeft u op dezelfde plaats iets weggehaald. Dat was toen goed geloof ik, maar nu zit het er weer maar dan veel groter’. Voor me zit een vriendelijke oudere dame die me verwachtingsvol aankijkt.
Parmantig stapt ze langs de hoogbejaarde dame het smalle gangetje van de seniorenwoning binnen. Het is weer oktober en hoog tijd voor de griepspuiten. Behalve dat het best wat extra werk is, vind ik het vooral ook gezellig.
Anderhalf jaar later blijkt dat alle behandelingen toch niet de genezing hebben gebracht waarop gehoopt. Mijn collega bezoekt haar thuis en vraagt me daarna of ik me bewust ben van het feit dat haar man nog steeds boos op mij is.
Op de dag dat haar oudste dochter 50 werd ging het heel slecht, drie weken en een dag na de diagnose. We hadden niet eens tijd gehad om haar wensen en verlangens te bespreken, en die ochtend kon dat eigenlijk ook al niet meer.
‘Volgens mij moet je naar huis.’ Mijn collega loopt m’n spreekkamer binnen en kijkt me enigszins bezorgd aan. ‘Nee, het gaat wel’, zeg ik. ‘Ik kan zo even rust nemen.’ Hij kijkt me twijfelend aan, maar loopt toch de spreekkamer weer uit.
