Marieke Dijkzeul is al zestien jaar huisarts in Apeldoorn. Onlangs heeft ze een opleiding tot kaderarts palliatieve zorg afgerond. Marieke heeft drie kinderen in de tienerleeftijd.
Later die middag vertrek ik met mijn gezin voor een jaarlijks weekend met mijn vriendenclub, allemaal dokters. Tijdens het avondeten vertel ik het verhaal van het ongeluk. ‘Wat?!’ roept mijn bevriende SEH-arts, dat was een hoogenergetisch trauma! Die jongen had geplankt en gekraagd naar het ziekenhuis vervoerd moeten worden!’
Ze zit in de kamer, haar ouders en haar zussen om haar heen. Een kamer vol verdriet. En op haar schoot heeft ze een klein, o zo klein en dierbaar meisje. Ze is zo klein dat ze past in het minibedje dat gemaakt is.
Ze zijn 65 jaar getrouwd. Beiden lopen ze tegen de 90, krasse oude mensen, willen nog alles zelf doen. Hebben altijd alles zelf gedaan en hard gewerkt. Ze wonen in een klein rijtjeshuisje met een klein tuintje. Voor de ramen hangt van die gegolfde vitrage en in de vensterbank staan wel dertig porseleinen beeldjes. Zo is het binnen ook.
En toen werd hij weer wakker. Kon zich niks herinneren van de hele voorafgaande periode. De intense angsten die zijn vrouw en kinderen in die periode over hem gehad hebben, zijn langs hem heen gegaan. Hij heeft gevochten voor zijn leven, zonder dat hij dat eigenlijk zelf wist.
Ze kijkt me verdrietig aan. Hij had al wel eerder gezegd dat hij er een einde aan wilde maken, maar ze had gedacht dat hij dat toch niet durfde.
