Marieke Dijkzeul is al achttien jaar huisarts in Apeldoorn. Ze heeft een opleiding tot kaderarts palliatieve zorg afgerond. Marieke heeft drie kinderen in de tienerleeftijd.
‘Elf maanden geleden lag je nog op de ic, hup, lopen met die beentjes.’ Dat zeg ik tegen mijn vriend tijdens de 37ste kilometer van de marathon. Een paar kilometer eerder had ik het moeilijk gehad, maar nu voelde ik me prima, terwijl hij het zwaar had. En even schoten we allebei weer vol. Wat was het een jaar geweest.
‘Zou hij ons wel herkennen?’ Mijn vriend en ik staan samen bij de ingang van het ziekenhuis waar de ambulances binnenkomen. Van de vriendelijke dame van de eerste hulp mochten we daar wel wachten op onze vriend die vanuit Oostenrijk met de ambulance kwam. Zijn vrouw was nog daar, dus wij zouden hem hier opvangen zodat hij, tenminste als hij wakker zou zijn, bekende en vertrouwde gezichten zou zien.
Eigenlijk was alles heel normaal. Tenminste dat vond ik. Dat ik in drie besturen zat, mijn huis verbouwde, drie keer per week hardliep en drie kinderen in de basisschoolleeftijd had. O ja, en een eigen huisartspraktijk.
We hebben toevallig net gevierd dat het 12,5 jaar geleden is dat die darmkanker ontdekt was. En weet u nog dat u zei dat ik er rekening mee moest houden dat ik daaraan zou gaan overlijden?
Je hoeft tegenwoordig geen pijn meer te lijden. Toch? Ze kijkt me verwachtingsvol aan. Want er zijn tegenwoordig zo veel mogelijkheden, dat pijn niet meer nodig is. Dat zegt iedereen. En trouwens, als het dan toch zo ver komt, dat ik toch pijn heb, dan weet u al heel lang dat ik euthanasie wil. Hè dokter? U gaat me sowieso helpen. Toch?
