Marieke Dijkzeul is al zestien jaar huisarts in Apeldoorn. Dit jaar rondt ze haar opleiding tot kaderarts palliatieve zorg af. Marieke heeft drie kinderen in de tienerleeftijd.
Aan de telefoon de dienstdoende internist met de mededeling dat mw. Jansen terminaal naar huis komt. Ik adem diep in en sluit mijn ogen, dat wordt dan de derde patiënt die ik nu in de laatste fase ga begeleiden. Begrijp me niet verkeerd, het is het deel van mijn vak wat me het meest na aan mijn hart ligt. En daar zit nu ook precies het knelpunt.
‘Maar dat kun je toch niet weten!!’ Met tranen in haar ogen stond ze in de gang, waar ik de trap aan het verven was. Mijn hardloopvriendinnetje. Ik had haar net zo voorzichtig mogelijk geprobeerd te vertellen dat ik dacht dat haar moeder niet zo lang meer zou leven. Ik knuffelde haar en probeerde tegelijk niet haar jas vol met verf te smeren.
‘En dan wil ik nu wel een afspraak met een echte dokter, kijken wat die ervan vindt’, zegt mijn 15-jarige zoon, ‘eh, die hebben we toch wel?’ En hij kijkt me verwachtingsvol aan terwijl hij over zijn vakkundig ingetapete pijnlijke pols wrijft.
Aan de ene kant wil ze er graag voor haar moeder zijn en dingen voor haar doen, aan de andere kant wordt het haar soms te veel. En terwijl ik naar ik hoop op het goede moment knik en hum, zou ik het wel uit willen schreeuwen.
‘Ik zeg het je, er komt een moment dat ik je bel omdat het niet meer gaat, en dan kom jij en dan geef je me een spuitje en dan ga ik dood.’ Ik probeer hem voor de zoveelste keer uit te leggen dat dat zo niet werkt, ik ben geen dierenarts.
