Marieke Dijkzeul is al zestien jaar huisarts in Apeldoorn. Onlangs heeft ze een opleiding tot kaderarts palliatieve zorg afgerond. Marieke heeft drie kinderen in de tienerleeftijd.
‘Ik stel me echt niet aan hoor, ik voel me nu even niet zo lekker.’ Ze ligt in bed in de woonkamer van haar zoon. De kat ligt dicht tegen haar aan, hij wijkt niet van haar zijde, kijkt me zelfs een beetje verstoord aan, als ik op het bed plaatsneem.
Mijn patiënte vertelde over haar zorg om afhankelijk te worden van anderen, over dat haar gezonde verstand altijd haar kracht was geweest, en hoe beangstigend het was om te merken dat daar af en toe haperingen in kwamen. En dat ze bang was voor de periode die voor haar lag, dat ze mogelijk verder zou aftakelen, niet meer nuttig zou zijn voor de maatschappij.
Een van mijn leerdoelen tijdens mijn kaderopleiding palliatieve zorg was het doen van een ascitespunctie. Theoretisch niet zo moeilijk, je kunt overal opzoeken dat je contralateraal van McBurney (dus linksonder in de buik) moet prikken.
In de deuropening staat een intens vermoeide man; op zijn arm draagt hij zijn pasgeboren zoontje. Als hij me ziet, lichten zijn ogen op: ‘Dit is hem dan’, zegt hij vol trots.
‘Weet u nog, twee jaar geleden heeft u op dezelfde plaats iets weggehaald. Dat was toen goed geloof ik, maar nu zit het er weer maar dan veel groter’. Voor me zit een vriendelijke oudere dame die me verwachtingsvol aankijkt.
