Marieke Dijkzeul is al zestien jaar huisarts in Apeldoorn. Onlangs heeft ze een opleiding tot kaderarts palliatieve zorg afgerond. Marieke heeft drie kinderen in de tienerleeftijd.
Tegenover me is een jeugdig stel gaan zitten. Jeugdig niet in leeftijd, ze zijn beide midden 60, maar ze stralen iets jeugdigs uit, iets levendigs. En zoals sommige mensen naast elkaar kunnen zitten, zonder zich bewust te lijken van de ander, zo zijn zij samen, als de een praat, kijkt de ander afwisselend naar mij en naar zijn/haar partner.
Die ochtend was hij nog bij me op het spreekuur gekomen, hij voelde zich absoluut niet fit. Had koorts en oorpijn, al een paar dagen, en het knapte maar niet op. Hij was rillerig en had met moeite naar de praktijk kunnen komen.
Ik durf best hardop toe te geven dat ik oud word. Ik heb namelijk nog diensten gedaan vóór de komst van de huisartsenposten. Dan reed je in je eentje in het donker met een zaklamp de plaatselijke Brabantse boerderijen te beschijnen, in de hoop dat je het juiste adres vond. Waarvan je wist dat zich daar een hevig benauwde boer bevond. En je reed minstens twee rondjes om al die boerderijen heen. Zo gaat dat als je het richtingsgevoel van een deurpost hebt.
Met een steen in mijn maag. Met lood in mijn schoenen. Met mijn ziel onder mijn arm. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Deze visite, verschrikkelijk. Ik had het al gehoord. Dat er een suïcide geweest was in het dorp, iemand was naar beneden gesprongen. Maar nog geen details. Ik wist niet dat hij het was, een jongen nog.
Later die middag vertrek ik met mijn gezin voor een jaarlijks weekend met mijn vriendenclub, allemaal dokters. Tijdens het avondeten vertel ik het verhaal van het ongeluk. ‘Wat?!’ roept mijn bevriende SEH-arts, dat was een hoogenergetisch trauma! Die jongen had geplankt en gekraagd naar het ziekenhuis vervoerd moeten worden!’
