Marieke Dijkzeul

Hij kwam eigenlijk nooit op het spreekuur. Bijzonder fitte man, liep veel hard. Had net als ik het trailrunnen ontdekt. Als hij al kwam, hadden we het over loopjes die hij of ik in de nabije toekomst zouden gaan doen. Leuke vent, spontane babbel. Maar nu had hij pijn, heftige pijn. Niet te doen.

‘Dus wat? Beetje pauzes, EMDR en een beetje cognitieve gedragstherapie en dat is het? En dan gaat het weer?’ Weer kijkt de psycholoog mij vriendelijk aan. ‘Eh, ja’, was zijn antwoord, ‘dat is wel zo’n beetje wat wij doen hier.’

‘Heb je een progressief neurologische aandoening dan?’ De man tegenover me kijkt me met een open, vriendelijke blik aan. ‘Eh nee’, stamel ik, ‘dat heb ik niet’. ‘Hmmm’, zegt hij, ‘Dus hoe reëel is dan je angst dat je steeds minder kan doordat je een paar jaar geleden op je hoofd bent gevallen? Misschien weet jij daar medisch ook wel wat van.’

Niks minder was waar. Hij had ondraaglijke pijn, kon helemaal niks. Werd warrig en suf van de morfine, maar had nog steeds heftige pijn. Tweede operatie volgde, er was het begin van een ontsteking, dus hij kreeg een drain en antibiotica. Het ging niet beter, hij raakte in de war, wist niet meer waar hij was en waarom. We moesten blijven slapen om hem rustig te houden. Dat was voor mijn oudste broer een overwinning, het omgaan met zieke en verwarde mensen, is niet zijn sterkste kant, maar hij deed het toch.

Hij had eigenlijk maar twee keer echt wat pijn op de borst gehad. En de tweede keer was hij toch wat verontrust geweest, dus maar van het biljarten naar huis gefietst. En tijdens het fietsen besloten om in plaats van te bellen, langs de praktijk van zijn huisarts te gaan om een afspraak te maken.