Marieke Dijkzeul is al achttien jaar huisarts in Apeldoorn. Ze heeft een opleiding tot kaderarts palliatieve zorg afgerond. Marieke heeft drie kinderen in de tienerleeftijd.
Er verscheen ook een bundel van een selectie van haar blogs: Kwam je dan alleen voor mama? Verhalen uit het hart van een huisarts.
‘Hoezo doet je knie pijn, wat heb je gedaan dan?’, vraag ik aan mijn dochter van 8 die strompelend de auto uitkomt. ‘Niks’, zegt ze, ‘gewoon’. Daar schieten we dus niks mee op. De kinderen waren heerlijk wezen logeren bij opa en oma. Ze waren net opgehaald, en toen ze uit de auto stapte, deed haar knie zeer en kon ze er niet meer op staan.
‘Ik wil stoppen met de praktijk’, zegt mijn collega. Ik kijk haar verbijsterd aan. Huh? Die zag ik niet aankomen. Dus ik probeer nog te opperen dat ze ook minder zou kunnen werken, of eventueel een andere taakverdeling, of andere dagen/tijden als ze dat zou willen. Maar ze heeft haar besluit genomen.
‘Maar mevrouw’, zegt de vriendelijke meneer aan de telefoon, ‘U wilt toch ook niet dat straks blijkt dat er sprake is van een onterechte uitkering? Wij moeten dit zorgvuldig beoordelen.’
‘Ik heb hier een bultje op mijn elleboog. Gek ding hè, voel maar’, zegt mijn zoon van 17 en houdt me zijn arm voor. Ik voel aan zijn elleboog en voel een glad dingetje van nog geen centimeter onder mijn vingers heen en weer schieten. Leek een soort kraakbeenfragmentje ofzo, gek een beetje. Maar ja, hij had er verder geen last van, dus het leek me prima om daar niks aan te doen.
Het blijft vreemd dat sommige mensen nog steeds denken dat een doktersassistente alleen de telefoon opneemt en afspraken inplant. Dat zij (want het zijn bijna altijd dames) een te nemen hindernis is, om het doel te bereiken, namelijk contact met een dokter.
