Marcel Slockers is huisarts en straatdokter in Rotterdam.
Zijn been is verbrijzeld tussen twee grindbalen van 1500 kilo in de Rotterdamse haven. Als Oost-Europeaan spreekt hij geen Nederlands. Hij werkt nog niet lang in Nederland en kent de wet- en regelgeving amper. Met spoed wordt hij naar een ziekenhuis vervoerd. Daar wordt hij goed geholpen. Nazorg krijgt hij niet. Hij kan nergens verblijven. Maar hij kan ook niet werken: zijn been zit in een beugel en kan niet worden belast.
Mijn goudeerlijke doktersassistente kreeg kinderopvangtoeslag. Ze bleek een verkeerde (Turkse) achternaam te hebben en werd als veel andere allochtonen verdacht bij de belastingdienst en moest twee jaarsalarissen terugbetalen. De door ons ingehuurde advocaten veranderden daar bij de rechtbank maar weinig aan.
Ik herinner me een dakloze die eind negentiger jaren voor de derde keer was weggelopen uit zijn tbc-quarantaine. We zagen hem voor de opvang weer drugs gebruiken met anderen. Het verlangen naar drugs en vrijheid maakt quarantaine onder deze groep een uitdaging.
De drie ambtenaren van VWS waren afgedaald uit hun spreekwoordelijke ivoren toren voor een ontmoeting met daklozen in het Rotterdamse CVD-Havenzicht. We hadden een strak omlijnd programma, maar tijdens dat werkbezoek ging er van alles mis…
Kevin was nog geen 30 jaar oud en woog amper 35 kilo. ’s Ochtends vertelde hij mij dat het heus wel weer beter met hem ging. Ik kon door hem heen kijken, zo mager was hij. Het kwam wel weer goed, zei hij, hij ging niet dood. Nog diezelfde avond overleed hij op de verpleegafdeling voor daklozen van CVD Havenzicht.
