Marcel Slockers

Hij leek wel een skelet met zijn holle ogen en zijn gewicht van 44 kg en een BMI van 14. Hij was benauwd en kon niets meer drinken. Ging hij eerder dood aan uitdroging omdat hij niet meer kon slikken of ging hij stikken door zijn longontsteking?

Zijn been is verbrijzeld tussen twee grindbalen van 1500 kilo in de Rotterdamse haven. Als Oost-Europeaan spreekt hij geen Nederlands. Hij werkt nog niet lang in Nederland en kent de wet- en regelgeving amper. Met spoed wordt hij naar een ziekenhuis vervoerd. Daar wordt hij goed geholpen. Nazorg krijgt hij niet. Hij kan nergens verblijven. Maar hij kan ook niet werken: zijn been zit in een beugel en kan niet worden belast.

Mijn goudeerlijke doktersassistente kreeg kinderopvangtoeslag. Ze bleek een verkeerde (Turkse) achternaam te hebben en werd als veel andere allochtonen verdacht bij de belastingdienst en moest twee jaarsalarissen terugbetalen. De door ons ingehuurde advocaten veranderden daar bij de rechtbank maar weinig aan.

Ik herinner me een dakloze die eind negentiger jaren voor de derde keer was weggelopen uit zijn tbc-quarantaine. We zagen hem voor de opvang weer drugs gebruiken met anderen. Het verlangen naar drugs en vrijheid maakt quarantaine onder deze groep een uitdaging.

De drie ambtenaren van VWS waren afgedaald uit hun spreekwoordelijke ivoren toren voor een ontmoeting met daklozen in het Rotterdamse CVD-Havenzicht. We hadden een strak omlijnd programma, maar tijdens dat werkbezoek ging er van alles mis…