Marcel Levi is internist, voorzitter van de Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek (NWO) en hoogleraar geneeskunde aan de Universiteit van Amsterdam.
Er zijn tientallen artikelen die rapporteren hoe dokters zich dienen te kleden om maximaal vertrouwen bij hun patiënten te bewerkstelligen. Patiënten in de wachtkamer recenseren voorbijlopende dokters kennelijk streng op uiterlijk en vormen al een mening over professionaliteit, betrouwbaarheid en vriendelijkheid van voorbijflitsende artsen, die ze verder nog nooit hebben ontmoet, op basis van kleding, schoeisel of haardracht.
De universitair medische centra (umc’s) zijn elk in hun stad of zelfs in hun regio de grootste werkgever. En ook wat salarissen betreft zijn het bijzondere organisaties: er is een hele grote groep medewerkers (circa vijfduizend medisch specialisten) die behoort tot de 1 procent mensen in Nederland met het hoogste salaris en die zelfs de hoogste salarissen in de publieke sector ontvangt – velen van hen meer dan de minister-president.
Kortgeleden sprak een cardioloog in ons ziekenhuis me vriendelijk maar duidelijk aan omdat ik bij een 89-jarige patiënte, die had geklaagd over het grote aantal pillen dat ze elke dag moest slikken, de statine had gestopt.
‘Weet je zeker dat er geen sprake is van cardiale ischemie en zou deze patiënt toch niet beter af zou zijn op de CCU?’, vroeg ik de arts-assistent die me had gebeld tijdens de weekenddienst over een patiënt op de Spoedeisende Hulp. De assistent antwoordde dat de cardioloog ook nog even had gekeken en dacht van niet. Het zat me toch niet helemaal lekker.
Na een kleine 35 jaar als praktiserende dokter en vele tienduizenden patiëntencontacten dacht ik zo ongeveer wel te weten wat de beste manier was om met patiënten te communiceren, hun vertrouwen te geven en met empathie en vriendelijkheid te benaderen.
