Jim Faas

Nemen we de klachten van longcovidpatiënten wel serieus genoeg? Aan aandacht geen gebrek. Medisch Contact liet op indrukwekkende wijze een aantal collega’s aan het woord. De Groene wijdde er een ‘longread’ aan. En ja, er zijn de onvermijdelijke werk- en uitkeringsproblemen. Ik hoor al zeggen, daar heeft iedereen toch last van als-ie ziek wordt? Niks bijzonders.

Ook bij de overheid zijn klantreizen in. Je bent daar klant of je dat nu leuk vindt of niet. Dit is een verhaal over een ogenschijnlijk klein euvel. Toch is het dat niet. Het is een mistige kwestie. Weer zo’n voorbeeld waarin de overheid het burgers nodeloos moeilijk maakt om de juiste informatie los te peuteren. Dit is ‘m: waarom krijgt de ‘klant’ van UWV de medische rapportage niet?

Een ijzersterk beeld, dat bed. ‘Doodzieke patiënt met wensambulance naar rechtbank om strijd met UWV’. De landelijke pers sprake er schande van: ‘wat zijn dat voor mensen bij UWV, dat ze dit laten gebeuren’. En ja, het MM-woord viel bij herhaling: ‘waar is de menselijke maat?’

Bij alle aandacht voor de Ondervragingscommissie Kinderopvangtoeslag is de Tijdelijke commissie Uitvoeringsorganisaties ondergesneeuwd geraakt. Die TCU onderzoekt het reilen en zeilen van de Belastingdienst, het CBR en UWV. Den Haag bedenkt steeds weer leuke nieuwe wetten, die in de praktijk beduidend minder leuk uitpakken. De werkvloer moet daarom meer betrokken worden bij de voorbereiding van nieuwe regelgeving. Een loffelijk streven.

‘Vijf jaar na aanscherpen Wajong: goed bedoeld, maar mislukt’, kopte Nieuwsuur afgelopen weekend. ‘In de praktijk pakt de strengere selectie slecht uit voor jonggehandicapten: ze zijn financieel slechter af en ze raken buiten beeld van instanties.’