Jim Faas is verzekeringsarts, jurist, docent en onderzoeker. Hij blogt op persoonlijke titel.
In haar voorzitterscolumn beschrijft Elise Buiting Lotte, die al twee jaar niet naar school gaat, omdat ze zich daarvoor te ziek voelt.1 Het is onduidelijk wat er precies met Lotte aan de hand is. De kinderarts noemt het SOLK. Dat betekent dat hij geen oorzaak heeft gevonden voor haar lichamelijke klachten.
Opletten mensen! Ze doen het wéér! Zijn jullie murw? Het is namelijk akelig stil rond het deze zomer sneaky ten tonele gevoerde nieuwe wetsontwerp ter bestrijding van zorgfraude. Is voor het opsporen van zorgfraude alles geoorloofd? Nee toch?
Amsterdam is na 26 jaar voor de tweede keer gastheer van de Internationale Aidsconferentie. Wat is er machtig veel veranderd sinds die eerste keer. Toen was de ziekte een doodvonnis, nu niet meer. Door mijn leven lopen hiv en aids als een rode draad. Oude pijn komt weer boven. Hoop gloort.
Op 19 maart bracht de Gezondheidsraad (GR) haar langverwachte advies over ME/CVS uit. We zijn twee weken verder. A brand new day is het niet geworden. Meer een gevalletje ‘old habits die hard’. In de tussentijd brak een waar pandemonium los van voor- en vooral tegenstanders. Met als klap op de vuurpijl een no-goverklaring van de NVVG. Enkele observaties én een poging om enige orde in de chaos te scheppen.
Lukt het de Gezondheidsraad om de geloofsstrijd over ME/CVS – met een poldersausje – te neutraliseren? Het langverwachte advies is er! Of maakt de verwachtingsvolle stilte van de afgelopen maanden plaats voor nieuw gekissebis? Is dit hét document waar we in harmonie mee verder kunnen?
