Henk Jan Out is farmaceutisch geneeskundige bij Ferring Pharmaceuticals in Shanghai. Hij blogt op persoonlijke titel over geneesmiddelen.
Het coronanieuws van vorige week werd gedomineerd door het voornemen van president Biden de patentrechten voor de coronavaccins op te schorten. Farmacritici haalden hem in als dé held die eindelijk big pharma dwars durft te zitten. De aandeelkoersen van de vaccinproducenten daalden fors en hun belangenorganisaties protesteerden heftig in persberichten en in de media.
In onze samenleving zijn we geobsedeerd door veiligheid. Op het gebied van geneesmiddelen is dat duidelijk zichtbaar. We hebben een enorme regelgeving opgezet die een effectieve en veilige geneesmiddelenontwikkeling definieert. Zo’n ontwikkeling kost daarom een fortuin, maar dat hebben we ervoor over, want ten koste van alles moet voorkomen worden dat de gevaren van een medicijn groter zijn dan de voordelen.
Men wantrouwt met name de bedrijven, die immers vooral uit zouden zijn op winstmaximalisatie en die geheimzinnig doen over hun studies en intellectueel eigendom. Regelmatig klinkt een pleidooi voor meer overheidsbemoeienis.
‘Medicijnonderzoek niet openbaar’, kopte NRC op 20 augustus, nota bene op de voorpagina. Daar gaan we weer, zo dacht ik als tamelijk sceptische volger van het meestal tendentieuze nieuws over de farmaceutische industrie, zeker in NRC.
Na overleg met bio-ethici is een proces gedefinieerd waar door middel van een ‘blinded selection by a third party’ gepoogd wordt om specifieke patiënten of landen niet voor te trekken. Anderen hebben dat ‘loting’ genoemd en daarmee bewust een negatief frame gecreëerd; dat gebeurt wel vaker als het om geneesmiddelfabrikanten gaat. Is dit proces echt zo immoreel?
