Esther van Fenema

Of we als psychiater de rassenrellen misschien even willen duiden. Een uitdagende vraag, zeker als het verzoek via twitter komt waar je maar 180 tekens tot je beschikking hebt. Het ‘psychiatrisch’ duiden van maatschappelijke fenomenen is controversieel maar kan soms helpen om wat houvast te creëren.

‘Wel anderhalve meter, hè!’ krijg je tegenwoordig te horen als je even niet oplet bij de kassa van het Kruidvat of bij de koffieautomaat op kantoor. Soms guitig met een knipoog, soms ronduit bits en beledigend vanuit een mengelmoes van angst en overmatige gehoorzaamheid om maar het beste jongetje van de klas te zijn.

Misschien is het nog te vroeg, maar ik vraag me af of we al een paar lessen kunnen leren voor after corona. Before corona was de zorg zelf nogal in crisis. Wantrouwen, wachtlijsten en paarse krokodillen dreven menig hulpverlener tot wanhoop. Sinds covid-19 zijn we gebombardeerd tot helden en kanjers en blijken we de meest ‘vitale’ sector in de samenleving.

De rechtszaak tegen Harvey Weinstein was voorpaginanieuws. Seks verkoopt nog steeds en zeker als beroemdheden hun gedrag aantoonbaar niet onder controle hebben.

Elk jaar is het weer raak: ophef door de wachtlijstproblematiek in de ggz. Bijvoorbeeld vanwege een patiënt die zich van het leven heeft beroofd omdat het getraumatiseerde bestaan niet meer draaglijk was en de wachtlijst te lang. Van de meeste patiënten horen we trouwens niks, die lijden en sterven in stilte.