Esther van Fenema

Het lijkt wel een nieuwe epidemie: de mentale kwakzalvers. Als paddenstoelen schieten de life-, geluk-, provocatieve en paardencoaches uit de grond. Wetenschapsjournalist Adriaan ter Braack toont op zijn vermakelijke Twitteraccount Sjamadriaan de meest bizarre exemplaren. Opvallend veel knappe jonge vrouwen die vanaf Ibiza hun kunsten aan de man proberen te brengen. Ons waarschuwen om onze galblaas niet te laten verwijderen ‘omdat boosheid dan op een ander manier zijn weg naar buiten zoekt’.

Bij de crisisdienst zie ik opvallend veel jongeren die rond 2000 zijn geboren en zich presenteren met suïcidaliteit, somberheid en angstklachten.

Bijna tien jaar geleden schreef ik in NRC een opiniestuk met als titel ‘Moedig artsen niet aan om te frauderen’. Mijn schrijven destijds kwam voort uit de diepe verontwaardiging dat we werden gestimuleerd om onze diagnoses aan te passen, zodat ze vergoed werden door de zorgverzekeraars.

Als kind werd ik altijd betoverd door ‘het buitenland’. Geuren uit de Oriënt en de romantiek van Zuid-Europa waar het leven een kleurrijke opera leek. Het buitenland als synoniem voor niet-Nederlands, geen spruitjeslucht, Kniertje of ‘de vis wordt duur betaald’. Je kunt je er laven aan het ‘anders’ zijn, waardoor thuiskomen weer een feest van herkenning werd.

Voormalig FIFA-voorzitter Sepp Blatter zei een paar weken geleden dat hij spijt had van de keuze voor Qatar voor het WK voetbal 2022. Hij noemde de keuze voor een land dat omstreden is vanwege mensenrechten en klimaatkwesties ‘een vergissing’.