Emma Bruns

De deuren gaan automatisch voor me open. Ik knik de portiers gedag. De lange gang naar de assistentenkamer is uitgestorven. Terwijl ik de trappen op loop, hoor ik alleen mijn eigen ademhaling in mijn mondkapje. Mijn collega van de avonddienst draagt over. Ze vertrekt. Het ziekenhuis ligt vol en toch voelt het eindeloos leeg.

Het is een staat van zijn die de gemiddelde politicus nooit zal ervaren. Licht ontremd, een tikje afatisch en naar het einde van de week toe ietwat eufoor sta je achter het katheder.

Targets en benchmarks worden besproken tegen een decor van weggemoffelde wasmanden, een pseudo-intellectuele boekenkast en een stel jengelende kleuters. En al spiegelt Windows ons de meest vrolijke mensen voor die de godganse dag in de cloud wat af keuvelen; communicatie lijkt toch over veel meer te gaan dan om de uitwisseling van woorden.

Het kan zo gebeurd zijn. Op een mooie nazomerse dag, lage zon door de bomen, even met de hond naar de kiosk voor een ochtendkrantje, een dwarsliggende stoeptegel waar de gammele wieltjes van de rollator niet op waren beducht en daar lig je. Gevloerd. In één ogenblik verander je van aardig vitale 80-jarige in een collumcarepatiënt. En dat gaat je niet in de koude kleren zitten.

In de zinderende hitte van de afgelopen dagen smeult ondertussen ook alweer een volgend vuur. Twee keer per jaar stijgt op onze afdeling de spanning onder de assistenten die nog niet in opleiding zijn. De sollicitatierondes. Er moeten brieven geschreven worden, referenties geronseld en cv’s nog even extra opgepoetst. Allemaal om die felbegeerde opleidingsplek binnen te halen.