Deborah van der Stoep werkt als reumatoloog bij Prisma, een platform dat telezorg levert aan huisartsen. Daarnaast is zij werkzaam binnen de ggz als algemeen arts voor somatische en psychische zorg.
Onlangs was het weer zover. De kwaliteitsvisitatie van de instelling. Een voor mij uit het ziekenhuiswezen bekend tafereel speelde zich voor de vastgestelde datum af. Een wirwar aan documenten en papieren passeerden velen ogen. Overlegjes en afstemmen. Inventarisatie van de afgelopen periode en een mooi programma om de auditor te laten zien waar we voor staan.
Vlotte babbel, vrolijke lach. Een gezellige aanwezigheid in de spreekkamer. Wat speelt hier? De verwijzing meldt de aanwezigheid van paniekaanvallen en specifiek de vraag of er sprake kan zijn van ADHD, of autisme. Mevrouw is 24 jaar.
Waar mijn last bij dit soort berichten zit is het totale gebrek aan inleving in de ander. De zwaarte die er voor de ander is. Het luisteren naar de ander. Hoe zinvol is het om je eigen leed af te moeten zetten tegen leed dat er zeventig jaar geleden was?
Voor mij is verantwoord mijn werk doen: coronagerelateerde klachten en richtlijnen serieus nemen. Maar ook het belang van cliënten meewegen in beslissingen over hoe het werken in te richten.
Ze is moeder, maar ziet haar kinderen weinig. Ze is in wezen zelf nog een kind en kan met geen mogelijkheid de moederrol voor haar kinderen vervullen. In mijn eerste werkweken bleek dat ze met haar toenmalige behandelaar was overeengekomen dat ze de prikpil mocht stoppen. Waarop mijn taak en doel was om haar toch weer goede conceptie te geven.
