Deborah van der Stoep werkt als reumatoloog bij Prisma, een platform dat telezorg levert aan huisartsen. Daarnaast is zij werkzaam binnen de ggz als algemeen arts voor somatische en psychische zorg.
Waar mijn last bij dit soort berichten zit is het totale gebrek aan inleving in de ander. De zwaarte die er voor de ander is. Het luisteren naar de ander. Hoe zinvol is het om je eigen leed af te moeten zetten tegen leed dat er zeventig jaar geleden was?
Voor mij is verantwoord mijn werk doen: coronagerelateerde klachten en richtlijnen serieus nemen. Maar ook het belang van cliënten meewegen in beslissingen over hoe het werken in te richten.
Ze is moeder, maar ziet haar kinderen weinig. Ze is in wezen zelf nog een kind en kan met geen mogelijkheid de moederrol voor haar kinderen vervullen. In mijn eerste werkweken bleek dat ze met haar toenmalige behandelaar was overeengekomen dat ze de prikpil mocht stoppen. Waarop mijn taak en doel was om haar toch weer goede conceptie te geven.
Nog net voor corona in alle hevigheid losbarstte, nam ik afscheid van mijn eerste werkplek in de ggz. Een afdeling voor mensen met een verstandelijke beperking en psychische stoornis. Ik startte op de polikliniek op aan andere locatie, maar ging al snel ook naar de kliniek, waar meer werk op me wachtte.
Lenie zit onrustig op haar stoel heen en weer te schuiven, terwijl ze continu bewegingen maakt met haar onderkaak. Dat laatste is een gevolg van haar antipsychotica. Lenie heeft een licht verstandelijke beperking en een voorgeschiedenis met psychoses.
