Deborah van der Stoep werkt als reumatoloog bij Prisma, een platform dat telezorg levert aan huisartsen. Daarnaast is zij werkzaam binnen de ggz als algemeen arts voor somatische en psychische zorg.
Ik wil niet langer alleen in mijn spreekkamer zitten. Ik voel mij niet thuis in een wereld waar minachting voor elkaars ontbrekende kennis hoogtij viert. Waar gemopperd wordt op huisartsen omdat ze onlogisch verwijzen. Waar ikzelf uitgekafferd word door een collega-specialist omdat mijn kennis op zijn vakgebied nou eenmaal niet kan tippen aan zijn kennis en hij mij blijkbaar ook dommig vindt.
Ik had het idee nog niet ter tafel gebracht of ik werd bedolven onder afkeurende opmerkingen. ‘Wat denk je wel niet?’ ‘Ik moet er niet aan denken!’ ‘Je denkt toch niet dat ik nog ga veranderen?’
Dinsdagavond, een oubollig maar typisch Duits restaurant an der Mosel. Er was één ober die het hele restaurant bediende. Waarschijnlijk vaak voldoende voor een dinsdagavond. Maar deze dinsdag werd het gaandeweg steeds drukker in het restaurant. Tot het punt dat de ober letterlijk door de zaak rende om alles voor elkaar te krijgen.
Vandaag las ik dat er dit jaar 33 Nederlandse studenten zijn toegelaten tot de Vlaamse geneeskundeopleiding. Ik denk dan gelijk aan die andere ruim 300 kandidaten die dus niet zijn toegelaten. En ik denk weer terug aan de keren dat ik toegangsexamen deed in Brussel. Inmiddels 20 jaar geleden, maar ik herinner het me nog goed.
Toen de eerste zorg verleend was, werden de verpleegkundigen opgevangen door de leidinggevende in de zusterpost en zorgden verpleegkundigen die niet bij het incident betrokken waren voor de geschrokken patiënten. Ik bleef achter op de gang en stond aan de grond genageld.
