Deborah van der Stoep werkt als reumatoloog bij Prisma, een platform dat telezorg levert aan huisartsen. Daarnaast is zij werkzaam binnen de ggz als algemeen arts voor somatische en psychische zorg.
Ze is verwezen naar de reumatoloog, maar staat nog op de wachtlijst. Ondertussen is ze aangemeld bij de ggz vanwege de grote impact van de klachten. Ik merk direct een zekere verwarring bij mezelf over wat er nu van mij verwacht wordt. Ik werk nu immers in de ggz, kan ik dan nog als reumatoloog kijken naar de klachten?
Onlangs was ik weer in het ziekenhuis. Als patiënt dit keer. Zwanger van een dochter. Een ziekenhuis voelt toch altijd een beetje als thuiskomen. En af en toe verlang ik wel weer naar de hectiek, het medisch handelen en het samenwerken in zo’n grote organisatie. Maar als patiënt zag ik ook al snel weer waarom ik vertrokken ben uit het ziekenhuis.
Onlangs was het weer zover. De kwaliteitsvisitatie van de instelling. Een voor mij uit het ziekenhuiswezen bekend tafereel speelde zich voor de vastgestelde datum af. Een wirwar aan documenten en papieren passeerden velen ogen. Overlegjes en afstemmen. Inventarisatie van de afgelopen periode en een mooi programma om de auditor te laten zien waar we voor staan.
Vlotte babbel, vrolijke lach. Een gezellige aanwezigheid in de spreekkamer. Wat speelt hier? De verwijzing meldt de aanwezigheid van paniekaanvallen en specifiek de vraag of er sprake kan zijn van ADHD, of autisme. Mevrouw is 24 jaar.
Waar mijn last bij dit soort berichten zit is het totale gebrek aan inleving in de ander. De zwaarte die er voor de ander is. Het luisteren naar de ander. Hoe zinvol is het om je eigen leed af te moeten zetten tegen leed dat er zeventig jaar geleden was?
