Coen Feron

Met een volle lijst aan to do’s en een even vol hoofd aan zaken waar ik nog aan moet denken, loop ik naar de afdeling Oncologie. Na een ferme klop op de deur loop ik haar kamer binnen. Ze ligt op bed en kijkt me met een strakke blik aan. Een beetje streng ook, alsof ze wil zeggen ‘kom niet dichterbij’.

‘Geef hem nog maar een dikke zoen, papa. Wij gaan goed voor hem zorgen.’ Ik geef een aai over zijn kleine hoofdje, dat verstopt zit onder een groot beademingsmasker, en loop enigszins ongemakkelijk achter de operatieassistente aan naar buiten. De hieropvolgende tijd voelt als een hele dag.

Sinds vorig jaar ben ik geregeld in het ziekenhuis geweest voor doktersafspraken, exposuretherapie horende bij de EMDR, en natuurlijk niet te vergeten de geboorte van onze prachtige zoon. Dat een dergelijk bezoek aan ‘mijn’ ziekenhuis vaak spannend en emotioneel zou zijn had ik verwacht.

Aan de gang voor me lijkt geen einde te komen. De klapdeuren aan het eind gaan soms open en dicht als er mensen doorheen lopen, haast de kaken van een groot monster dat iedereen opslokt die te dichtbij durft te komen. Als de deuren dan voor mij opengaan, voel ik een aarzeling en stap de rode lijn over. De wereld vol piepende monitoren, zoemende beademingsapparatuur en mensen in pakken komt hard bij me binnen. Mijn hartslag stijgt, geluiden vervagen en ik ben abrupt doodsbang. Als ik maar niet opnieuw zelf hier word opgenomen.

‘Opladen tot 30 joules, iedereen los, schok toegediend.’ Op ieders gezicht is te zien dat dit bittere ernst is. Het slappe hummeltje dat hier op de behandeltafel ligt is zojuist binnengebracht door de MMT-arts. De ouders hadden hem aangetroffen op de bank met het gezicht tussen de kussens. Waarschijnlijk in slaap gevallen, en toen geen lucht kunnen krijgen.