Casper van Koppenhagen is revalidatiearts en lid van de Raad van Bestuur van revalidatiecentrum Basalt. Tevens is Casper sportarts n.p en auteur van de boeken Ik had je gedacht mijn kind en Bram Breedveld, Spits van Oranje.
Uitleggen wat ik zoal doe voor mijn werk, het is een reflex geworden. Eerst als sportarts (‘Zeg, wanneer komt die Krajicek nou eens bij ons in het ziekenhuis?!’), en later als revalidatiearts (‘Oh, dus jij kunt goed masseren?’). Of het nou de buurvrouw, een zorgprofessional of een medisch specialist is, in principe heeft men geen benul wat, geen benul hoe.
‘Oh, u bent er een van de gouden gang’?’, zei een verpleegkundige tijdens een rondje op de afdeling toen ik me voorstelde als lid van de raad van bestuur van Basalt. Ze zei het met een glimlach en tongue in cheek, maar toch.
Ik vraag hem of hij nog klachten over de revalidatiezorg heeft. Er komen tranen in zijn ogen: ‘Nee, echt ongelooflijk goed behandeld hier, net als in het ziekenhuis. Die verpleging, niet normaal.'
‘Wat ik ga doen? Geen reet!’, schreef ik in mijn laatste blog over mijn minisabbatical van twee maanden. Wellicht riep ik het iets te hard, want nu loopt half Nederland geen reet te doen, en mijn vol-leuke-dingen-doen-gepropte-‘geen reet doen’-periode verloopt natuurlijk volledig anders dan gehoopt.
Ik ben een dokter in transitie. Binnen afzienbare tijd ga ik mijn huidige werkplek in het UMCU inruilen voor een nieuwe uitdaging, elders in het land. Rare periode. Ik laat een in aantal jaren stevig verankerd werknetwerk achter me, nieuwe horizonten tegemoet.
