Casper van Koppenhagen

‘Ik ging naar de zee zonder kompas, maar door jullie kan ik nu zeilen op de oceaan’, zegt dokter Lulus Hardiyanti tegen me in de auto na een huisbezoek.

Een röntgenfoto van een wervelkolom met meer schroeven in situ dan een gemiddelde Ikea-kast doemt voor ons op. ‘Kijk collega’s, zo moet het dus niet, laten we vandaag wat minder lijden aan tomomanie! Meer tender love and care graag.'

Het in mijn ogen voor veel studenten essentiële gelanterfant tijdens de studietijd om jezelf en de wereld eens echt te leren doorgronden, lijkt voorgoed verleden tijd. De performancelat lijkt steeds hoger te liggen en ik bespeur dat menig student de polsstok niet meer kan vinden die hiertoe toereikend is.

‘Eindelijk vakantie’, denkt huisarts Mark van Voorn als hij de laadklep van zijn volgepakte Volvo V70 dichtdrukt. Past precies; dat kun je iemand als Mark wel toevertrouwen. Pfff, wat een jaartje was het weer. Maar nu even de kop helemaal leegmaken.

‘Sportarts kerel? Volstrekt onzinnig, je zou in het weekend eens op de EHBO (voor de jonge lezers: de SEH) moeten komen. Het lijkt wel een aflevering van MASH (voor de jonge kijkers: Fortnite), de ene zwetende voetballer na de andere stinkende hockeyer strompelt hier binnen. En dan heb ik het nog niet over de wielrenners van middelbare leeftijd in veel te strakke pakkies, die hier vastgeplakt tegen een vrachtwagen worden binnengereden!’