Casper van Koppenhagen is revalidatiearts in het UMC Utrecht en auteur van de boeken Ik had je gedacht mijn kind en Bram Breedveld, Spits van Oranje. Daarnaast is hij secretaris van de Nederlandse Vereniging van Revalidatieartsen (VRA) en sportarts n.p.
‘Wat ik ga doen? Geen reet!’, schreef ik in mijn laatste blog over mijn minisabbatical van twee maanden. Wellicht riep ik het iets te hard, want nu loopt half Nederland geen reet te doen, en mijn vol-leuke-dingen-doen-gepropte-‘geen reet doen’-periode verloopt natuurlijk volledig anders dan gehoopt.
Ik ben een dokter in transitie. Binnen afzienbare tijd ga ik mijn huidige werkplek in het UMCU inruilen voor een nieuwe uitdaging, elders in het land. Rare periode. Ik laat een in aantal jaren stevig verankerd werknetwerk achter me, nieuwe horizonten tegemoet.
‘Kijk dan toch hoe die complexe crurisfractuur weer netjes op zijn plek staat. En die hoekplaat in de knie. Hier word ik dan wel weer vrolijk van, mensen! Mooi werk, hoor. Hoe staat het met die wervelfracturen?’
In deze periode van reflectie en bezinning, vind ik mezelf terug voor ons traditionele snottermomentje thuis bij „All you need is love”. (Had ook Jaaroverzicht Studio Sport of klassiekertje „Finding Nemo” kunnen zijn, maar dit terzijde.) Mijn gedachten dwalen af naar een speciale patient van afgelopen tijd.
*inclusief podcast* 'Gedeeld verdriet kan verbinden, heb ik geleerd, maar daar is hier en nu geen sprake van. Moeder is hypernerveus en in een doe/regel/actiestand. Vuurt doorlopend vragen op mij af, waar ik uiteraard niet altijd antwoord op heb. Wat weer niet helpt in haar nervositeit. En de broer is vooral boos, op alle dokters en iedereen.'
