Carmen Vleggeert-Lankamp

Er zijn mensen die het allemaal wat positiever zien dan ik. Die vol vuur spreken over ‘het nieuwe normaal’. Ik zie die voordelen wel, maar ik heb ook zorgen.

Mensen vragen mij nogal eens of ik het niet te heftig vind, dat beroep van mij. En of ik er wel altijd tegen kan. Nee, soms vind ik iets te erg. Jonge moeders van wie we afscheid moeten nemen, bijvoorbeeld, daar kan ik niet tegen. En dan moet ik altijd denken aan de casus die ik meemaakte toen ik nog assistent was.

Weleens hemoclipje gespeeld met een duikbril en een knellend FFP-masker op? Ik wel. Spoedcraniotomie in tijden van corona. Patiënt is op straat aangetroffen, conditie deplorabel en een fors subduraal hematoom op CT. In gewone tijden een standaardklus, nu een heksenketel.

Bij de borrel gaat het nergens anders over: met die anderhalve meter gaan we de economie niet redden en komt het volk in opstand. Brood en spelen. Als we mondkapjes opdoen, zouden we voetbal weer met publiek kunnen spelen en kan iedereen weer aan het werk. Nou ja, iedereen: ik stel voor dat dit gaat gelden voor iedereen onder de 50.

Als neurochirurg sta je in deze dagen zo’n beetje aan de zijlijn. Geen frontlinie op de ic, geen ‘held uit de zorg’-verhaal voor ons.