Carmen Vleggeert-Lankamp

Als neurochirurg sta je in deze dagen zo’n beetje aan de zijlijn. Geen frontlinie op de ic, geen ‘held uit de zorg’-verhaal voor ons.

Zo net na de vakantie, fris en uitgerust, bedenk ik wat mijn doelen voor de komende periode gaan worden. In de categorie ‘kleine doelen’ ga ik mijn onvrede over het ‘mislukte consult’ eens aanpakken. U kent het vast wel: 25 patiënten op een dag, 24 mensen blij en 1 zeurneus. En waar pieker je over na? Juist, over de zeurneus. Dat moet dus anders in de komende tijd.

‘Waar hebt u last van, mevrouw?’ is mijn openingszin. ‘Van mijn dubbele hernia, dokter.’ Hmmm. ‘Ik leg het u niet goed uit: waar hebt u last van, waar doet het pijn?’ Ze legt uit dat ze pijn heeft in haar been, en dat dat komt door de dubbele hernia die gezien is. We bespreken de invloed van de pijn in haar been op haar dagelijks leven, we bespreken haar pijnmedicatie en de therapieën die ze tot nog toe heeft gevolgd.

U hebt vast ook weleens in een discussie vastgezeten waarvan u dacht: wat jij zegt lijkt te kloppen, maar het is niet zo en ik weet dat ik gelijk heb en wat baal ik van mijzelf dat ik niet goed kan uitleggen wat ik bedoel. Die gedachte bekruipt me ook als ik de mediaverslagen lees van de staking op 20 november.

Het geloof van sommige patiënten in ons kunnen als dokters kent nauwelijks grenzen. Op de radio hoor ik een dame blijmoedig verklaren dat ketamine een geweldige partydrug is omdat het net lijkt of je doodgaat.