Carmen Vleggeert-Lankamp is als neurochirurg werkzaam in het LUMC.
Lees het interview met haar: Dol op 'precisiewerk met een kop en een staart'
Eens in de zoveel tijd ben ik weer eens helemaal gelukkig dat ik staflid en geen arts-assistent meer ben. De ‘regeldingetjes’ zijn namelijk veel arbeidsintensiever dan een weldenkend mens zou vermoeden.
‘Carmen, onthoud dat mensen hoop moeten kunnen houden. Zonder hoop geen leven.’ Dat leerde mijn oude, wijze opleider mij. En dat was wel een slimmerd, daar kon je maar beter naar luisteren. Toch is de balans niet altijd even gemakkelijk te vinden tussen het vertellen van een eerlijk en duidelijk verhaal en het geven of laten houden van hoop.
Van alle kinderen die nu worden geboren, wordt de helft 100 jaar of ouder. Het intrigeert me buitengewoon. Ik vind mezelf vrij laagdrempelig waar het opereren van zeer oude mensen betreft. Als de neuroloog weleens schoorvoetend vraagt of ‘die dame van 93’ nog mag worden doorgestuurd (twijfelende blik, beginnende nee-schud-beweging) roep ik altijd ruimhartig: ‘Ja hoor, kom maar door, ik kijk wel.’
Ongeveer vijftien jaar geleden vroeg de juffrouw van groep 1 aan mij of ik met mijn zoon de kno-arts wilde bezoeken. Ze dacht dat er iets mis was met zijn gehoor. Ik vermoedde dat hij niet zo goed luisterde, maar ik ging toch naar de orendokter.
Ik kreeg eerder weleens via de secretaresse te horen: ‘Ze was zo gehaast, ik kwam niet goed aan m’n verhaal toe.’ Daar schrok ik behoorlijk van. Die uitstraling wilde ik helemaal niet hebben.
