Carmen Vleggeert-Lankamp is als neurochirurg werkzaam in het LUMC.
Lees het interview met haar: Dol op 'precisiewerk met een kop en een staart'
U hebt vast ook weleens in een discussie vastgezeten waarvan u dacht: wat jij zegt lijkt te kloppen, maar het is niet zo en ik weet dat ik gelijk heb en wat baal ik van mijzelf dat ik niet goed kan uitleggen wat ik bedoel. Die gedachte bekruipt me ook als ik de mediaverslagen lees van de staking op 20 november.
Het geloof van sommige patiënten in ons kunnen als dokters kent nauwelijks grenzen. Op de radio hoor ik een dame blijmoedig verklaren dat ketamine een geweldige partydrug is omdat het net lijkt of je doodgaat.
Eens in de zoveel tijd ben ik weer eens helemaal gelukkig dat ik staflid en geen arts-assistent meer ben. De ‘regeldingetjes’ zijn namelijk veel arbeidsintensiever dan een weldenkend mens zou vermoeden.
‘Carmen, onthoud dat mensen hoop moeten kunnen houden. Zonder hoop geen leven.’ Dat leerde mijn oude, wijze opleider mij. En dat was wel een slimmerd, daar kon je maar beter naar luisteren. Toch is de balans niet altijd even gemakkelijk te vinden tussen het vertellen van een eerlijk en duidelijk verhaal en het geven of laten houden van hoop.
Van alle kinderen die nu worden geboren, wordt de helft 100 jaar of ouder. Het intrigeert me buitengewoon. Ik vind mezelf vrij laagdrempelig waar het opereren van zeer oude mensen betreft. Als de neuroloog weleens schoorvoetend vraagt of ‘die dame van 93’ nog mag worden doorgestuurd (twijfelende blik, beginnende nee-schud-beweging) roep ik altijd ruimhartig: ‘Ja hoor, kom maar door, ik kijk wel.’
