Carmen Vleggeert-Lankamp

Eens in de zoveel tijd verschijnt ze op mijn spreekuur. Ze is 85 en heeft een rug als een blokkendoos. Een die flink door elkaar is geschud. Maar ze loopt nog en vindt het leven over het algemeen nog zeer de moeite waard.

Hoera, ik mag weer op tripje. ‘Op tripje?’ hoor ik u denken. Ik leg het uit. Vóór corona ging ik bijna elke maand wel een keer naar het buitenland. Om een cursus te geven, voor een vergadering met Europese collega’s, ergens een verhaal te houden of om te netwerken op een internationaal congres. Corona gooide flink roet in dat eten.

Allereerst mijn hartelijke gelukwensen met uw nieuwe positie. Ik ben er zeer tevreden over dat ze voor u gekozen hebben; ik heb er alle vertrouwen in dat u goede dingen gaat doen voor onze volksgezondheid. U hebt dan ook helemaal geen tips nodig van mij, denk ik zo, maar ik kan het niet laten u toch een kleine, eh, handreiking te doen.

Mondkapjes zijn opnieuw ingevoerd in de zieken­huizen, en tijdens het poliwerk vind ik dat ook wel zo prettig, met de frequente wisselingen van patiënten in de niet ruim bemeten kamers.

In menig ziekenhuis zijn er tientallen, zo niet honderden verrezen. De digitale baliesecretaresse. Het idee is dat de patiënt het ziekenhuis betreedt, naar een rij met geduldig wachtende elektronische zuilen snelt en daar met een druk op de knop ziet waar hij zich moet vervoegen, liefst vergezeld van routebeschrijving.