Carmen Vleggeert-Lankamp

Ik ben in twijfel. Ben ik nu voor of tegen telefonische postoperatieve consulten?

Er komt een mail binnen bij het secretariaat. De heer G., die jaren bij mij ‘onder behandeling’ is geweest, vraagt of ik contact met hem wil opnemen. Hij woont in het buitenland, maar heeft nu veel pijn na een val en wil graag mijn mening.

Hij is al diverse keren bij me op controle geweest na een uitgebreide cervicale reconstructie met myelumdecompressie. Periodiek komt hij retour met de klacht nekpijn. Hij is lastig te begrijpen, want er is een behoorlijke taalbarrière tussen mij en deze pensioengerechtigde Afghaanse man.

Er zijn mensen die het allemaal wat positiever zien dan ik. Die vol vuur spreken over ‘het nieuwe normaal’. Ik zie die voordelen wel, maar ik heb ook zorgen.

Mensen vragen mij nogal eens of ik het niet te heftig vind, dat beroep van mij. En of ik er wel altijd tegen kan. Nee, soms vind ik iets te erg. Jonge moeders van wie we afscheid moeten nemen, bijvoorbeeld, daar kan ik niet tegen. En dan moet ik altijd denken aan de casus die ik meemaakte toen ik nog assistent was.