Carmen Vleggeert-Lankamp is als neurochirurg werkzaam in het LUMC.
Lees het interview met haar: Dol op 'precisiewerk met een kop en een staart'
Weleens hemoclipje gespeeld met een duikbril en een knellend FFP-masker op? Ik wel. Spoedcraniotomie in tijden van corona. Patiënt is op straat aangetroffen, conditie deplorabel en een fors subduraal hematoom op CT. In gewone tijden een standaardklus, nu een heksenketel.
Bij de borrel gaat het nergens anders over: met die anderhalve meter gaan we de economie niet redden en komt het volk in opstand. Brood en spelen. Als we mondkapjes opdoen, zouden we voetbal weer met publiek kunnen spelen en kan iedereen weer aan het werk. Nou ja, iedereen: ik stel voor dat dit gaat gelden voor iedereen onder de 50.
Als neurochirurg sta je in deze dagen zo’n beetje aan de zijlijn. Geen frontlinie op de ic, geen ‘held uit de zorg’-verhaal voor ons.
Zo net na de vakantie, fris en uitgerust, bedenk ik wat mijn doelen voor de komende periode gaan worden. In de categorie ‘kleine doelen’ ga ik mijn onvrede over het ‘mislukte consult’ eens aanpakken. U kent het vast wel: 25 patiënten op een dag, 24 mensen blij en 1 zeurneus. En waar pieker je over na? Juist, over de zeurneus. Dat moet dus anders in de komende tijd.
‘Waar hebt u last van, mevrouw?’ is mijn openingszin. ‘Van mijn dubbele hernia, dokter.’ Hmmm. ‘Ik leg het u niet goed uit: waar hebt u last van, waar doet het pijn?’ Ze legt uit dat ze pijn heeft in haar been, en dat dat komt door de dubbele hernia die gezien is. We bespreken de invloed van de pijn in haar been op haar dagelijks leven, we bespreken haar pijnmedicatie en de therapieën die ze tot nog toe heeft gevolgd.
