Bram Tjaden

‘Er wordt hier al genoeg gezeten.’ Bijna alle gedetineerden kunnen er wel om lachen als ik ze uitnodig bij me aan de op sta-hoogte ingestelde tafel te komen staan. Ik doe mijn consulten nu al een aantal maanden namelijk staande. Soms maakt iemand bezwaar – ik vraag altijd of de patiënt het goed vindt – of past het niet vanwege een beperking of is het beter er ‘even voor te gaan zitten’. Maar meestal vinden mensen het prima. Ze zeggen vaak zelf: ‘Is gezonder, hè dokter’.

‘Ik heb narcisme en borderlijn.’ De man tegenover me kijkt me doordringend aan. De rest van dit alle-kanten-op-consult is hier een levendige illustratie van. Als ik meelevend knik en zeg dat me dat een lastige combinatie lijkt, vraagt hij hoe ik dat zou kunnen weten.

Mijn vader haatte Duitsers en adoreerde Engelsen. Toen hij zestig jaar oud met de VUT ging – dat kon toen nog –, schreef hij zich in voor de studie Engelse taal- en letterkunde. Zes jaar later was hij afgestudeerd. Eindelijk de lang begeerde academische titel in de taal van zijn hart. Met een 10 voor uitspraak. Hij sprak zo’n beetje als Prins Philip in de Netflix-serie The Crown.

Stel je voor dat je aanwezig bent bij je eigen begrafenis. En luistert naar de door je beste vriend voor jou gehouden grafrede. Wat zou je dan willen dat deze gaat zeggen? Zo luidde de opdracht op een nascholing een tijdje geleden. Ik moet eraan denken na mijn recente afscheid als praktijkhoudend huisarts.

9 van de 10 Nederlanders zegt gelukkig te zijn (CBS- rapport 2018). En toch zijn er nog nooit zoveel zelfhulpboeken verschenen die ons nog gelukkiger en succesvoller moeten maken. Waarbij ons en passant beloofd wordt dat daardoor ons leven meer inhoud en betekenis zal krijgen.