Bram Tjaden

Wat ik vind van euthanasie bij dementerenden. Ik word gebeld door een journaliste van een van de landelijke nieuwsprogramma’s. Aanleiding was de op handen zijnde gerechtelijke vervolging van een collega-specialist ouderengeneeskunde vanwege mogelijke onzorgvuldigheid rond een euthanasie bij een demente vrouw.

9-jarige Robin wil zowel een jongen als een meisje zijn. Samen met zijn vader komt hij voor een verwijzing naar de genderpoli van het VUmc Amsterdam. De vraag wordt ondersteund door een brief van de betrokken therapeut.

Het is nu ruim een week geleden dat we werden opgeschrikt door het nieuws dat collega Willem Stronck in Loosdrecht in zijn praktijk was neergestoken. Na enige twijfel wil ik toch iets schrijven over wat dat nieuws met mij als collega-huisarts heeft gedaan.

Het is weldadig om als dokter af en toe nee te zeggen. Daarmee doe je dan wel wat anders dan de patiënt in het algemeen van je verwacht. Maar ook de eigen drang naar perfectie en altijd voor de patiënten klaar willen staan maakt dat we als artsen liever met patiënten mee bewegen. Bovendien willen we geen tijdrovend gedoe. En nee zeggen lijkt ook een beetje uit de mode. Ja zeggende doeners zijn winners.

Van de steriele en wetenschappelijke ordelijkheid van de universiteit naar de veelkleurigheid en chaos van Noord-India. Na mijn afstuderen reisde ik over land naar het licht in het oosten.