Bram Tjaden

We leggen de lat nu eenmaal heel hoog en willen, helaas ook ten koste van onszelf, ook bij terminale zorg superdeskundige en tegelijkertijd ook superaardige dokters zijn.

Ik was onder de indruk van de zorgvuldigheid en overzichtelijkheid waarmee de voorraad in de kast was ondergebracht. Waarna ik haar hiermee complimenteerde. Zij antwoordde met een beetje een strenge blik: ‘Het kan altijd beter.’ Teflon: mijn compliment kwam totaal niet aan.

‘Waarom stop je niet met werken? Hoef je niet meer om half 7 uit je bed, kun je helemaal doen wat je wil. Ga lekker wandelen, eropuit, reisjes maken met je vrouw. Ga genieten!’

Ik was 17 jaar oud toen ik op een zaterdagmiddag in september een hockeystick vol in mijn linkeroog geslagen kreeg. Nadat het gebeurd was, volgde wat je een uittreding kunt noemen. Ik zag mezelf van bovenaf liggen, mijn medespelers geschrokken om mij heen. Ik was omgeven door een ongekend heldere en liefdevolle energie, waarin ik me opgenomen, gedragen en gesteund voelde.

‘Er wordt hier al genoeg gezeten.’ Bijna alle gedetineerden kunnen er wel om lachen als ik ze uitnodig bij me aan de op sta-hoogte ingestelde tafel te komen staan. Ik doe mijn consulten nu al een aantal maanden namelijk staande. Soms maakt iemand bezwaar – ik vraag altijd of de patiënt het goed vindt – of past het niet vanwege een beperking of is het beter er ‘even voor te gaan zitten’. Maar meestal vinden mensen het prima. Ze zeggen vaak zelf: ‘Is gezonder, hè dokter’.