Bram Tjaden

‘Waarom stop je niet met werken? Hoef je niet meer om half 7 uit je bed, kun je helemaal doen wat je wil. Ga lekker wandelen, eropuit, reisjes maken met je vrouw. Ga genieten!’

Ik was 17 jaar oud toen ik op een zaterdagmiddag in september een hockeystick vol in mijn linkeroog geslagen kreeg. Nadat het gebeurd was, volgde wat je een uittreding kunt noemen. Ik zag mezelf van bovenaf liggen, mijn medespelers geschrokken om mij heen. Ik was omgeven door een ongekend heldere en liefdevolle energie, waarin ik me opgenomen, gedragen en gesteund voelde.

‘Er wordt hier al genoeg gezeten.’ Bijna alle gedetineerden kunnen er wel om lachen als ik ze uitnodig bij me aan de op sta-hoogte ingestelde tafel te komen staan. Ik doe mijn consulten nu al een aantal maanden namelijk staande. Soms maakt iemand bezwaar – ik vraag altijd of de patiënt het goed vindt – of past het niet vanwege een beperking of is het beter er ‘even voor te gaan zitten’. Maar meestal vinden mensen het prima. Ze zeggen vaak zelf: ‘Is gezonder, hè dokter’.

‘Ik heb narcisme en borderlijn.’ De man tegenover me kijkt me doordringend aan. De rest van dit alle-kanten-op-consult is hier een levendige illustratie van. Als ik meelevend knik en zeg dat me dat een lastige combinatie lijkt, vraagt hij hoe ik dat zou kunnen weten.

Mijn vader haatte Duitsers en adoreerde Engelsen. Toen hij zestig jaar oud met de VUT ging – dat kon toen nog –, schreef hij zich in voor de studie Engelse taal- en letterkunde. Zes jaar later was hij afgestudeerd. Eindelijk de lang begeerde academische titel in de taal van zijn hart. Met een 10 voor uitspraak. Hij sprak zo’n beetje als Prins Philip in de Netflix-serie The Crown.