Bram Tjaden

Vanochtend ontwaakte Nederland met een nationale kater: onze jongens werden in de achtste finales kansloos weggespeeld door Tsjechië. NRC weidde er een mooie analyse aan: Hoe Frank de Boer de geesten van zijn spelers rijp maakte voor succes dat niet kwam. Daarin wordt duidelijk dat Oranje wekenlang in een bubbel leefde met maar één einddoel: het EK winnen. Het woord dat de spelers naar dat doel moest dragen was ‘grachten’. Visualiseer de viering van de winst dobberend op een sloep door de Amsterdamse grachten en alles zal goed komen.

Volgende week ben ik aan de beurt en ik ga het hebben over de 93-jarige overlever van de Holocaust Edith Eger. Bij de Eikenboom (onderdeel van Altrecht Psychosomatiek in Zeist) waar ik als huisarts werk, starten we tegenwoordig ons wekelijkse mdo (multidisciplinair overleg) met een inspiratiemoment.

Er is niets wat mijn consulten meer ten goede is gekomen als ruimte maken in het begin ervan. Door gewoon anderhalve minuut als dokter mijn mond te houden en alleen maar mindful te luisteren naar wat de patiënt je te zeggen heeft. Zonder oordeel, mild en met een open hart. Dan kan het probleem waarmee iemand komt zich rustig ontvouwen, inclusief de context ervan. En het zet de toon voor de rest van het consult.

De manier waarop de Vereniging tegen de Kwakzalverij (VtdK) haar campagne voert tegen alles wat niet-regulier is vertoont opvallende overeenkomsten met de handelwijze van een andere radicale club: de Jehovah’s getuigen (JG).

De heer O. is een Hongaarse man van 25. Zoals veel gedetineerden ziet hij er moe uit: bleek en donkere kringen onder zijn ogen. De heer O. heeft in maart bij de eerste golf covid opgelopen. Hij was er flink ziek van zonder dat hij echt in de problemen kwam. Maar drie maanden na de besmetting blijft hij moe.