Bram Tjaden

Mijn vader haatte Duitsers en adoreerde Engelsen. Toen hij zestig jaar oud met de VUT ging – dat kon toen nog –, schreef hij zich in voor de studie Engelse taal- en letterkunde. Zes jaar later was hij afgestudeerd. Eindelijk de lang begeerde academische titel in de taal van zijn hart. Met een 10 voor uitspraak. Hij sprak zo’n beetje als Prins Philip in de Netflix-serie The Crown.

Stel je voor dat je aanwezig bent bij je eigen begrafenis. En luistert naar de door je beste vriend voor jou gehouden grafrede. Wat zou je dan willen dat deze gaat zeggen? Zo luidde de opdracht op een nascholing een tijdje geleden. Ik moet eraan denken na mijn recente afscheid als praktijkhoudend huisarts.

9 van de 10 Nederlanders zegt gelukkig te zijn (CBS- rapport 2018). En toch zijn er nog nooit zoveel zelfhulpboeken verschenen die ons nog gelukkiger en succesvoller moeten maken. Waarbij ons en passant beloofd wordt dat daardoor ons leven meer inhoud en betekenis zal krijgen.

Wat ik vind van euthanasie bij dementerenden. Ik word gebeld door een journaliste van een van de landelijke nieuwsprogramma’s. Aanleiding was de op handen zijnde gerechtelijke vervolging van een collega-specialist ouderengeneeskunde vanwege mogelijke onzorgvuldigheid rond een euthanasie bij een demente vrouw.

9-jarige Robin wil zowel een jongen als een meisje zijn. Samen met zijn vader komt hij voor een verwijzing naar de genderpoli van het VUmc Amsterdam. De vraag wordt ondersteund door een brief van de betrokken therapeut.