Bart Timmers

Een kort gesprek in de gang van de huisartsenpost, met een nog geen jaar geleden afgestudeerde huisarts. Het gaat over het vak, hoe hij het ervaart, zo’n paar maanden na het behalen van de officiële titel ‘huisarts’.

Hij was een bijna-leeftijdgenoot. We wisten dat zijn ziekte niet te genezen was. En het ging ra-zend-snel. Iedere keer probeerde ik die lawine aan ellende een stapje voor te zijn, maar de lawine ging telkens nét iets sneller.

Volgens veel mensen gaat er te veel mis in de zorg. Terwijl sommige zaken zó goed geregeld worden. Neem nou het uzi-servercertificaat.

Eerder bestelde ik gewoon een module bij die eerdergenoemde winkel die ik e.a. heel goed kennen. Tegenwoordig is er door vele wijze mensen besloten dat ieder onderdeeltje uit een andere fabriek moet komen. Het is niet meer één doe-het-zelfpakket, maar een proces met vijftig leveranciers.

Kijk meneer, zo’n afvoerputje, dat heeft maar een beperkte capaciteit. Dus als u daar te veel rommel doorheen wil persen, dat gaat niet hè? En als u dan niet één, maar veertien kranen openzet, dat gaat ook niet hè? U wilt gewoon te veel.