Avin Ghedri

Ik klik op ‘akkoord’ en haar beoordelingsformulier sluit zich. ‘Ben je tevreden over hoe het allemaal is gegaan?’, vraag ik haar. Ze knikt en staat op het punt te vertrekken, wanneer ik merk dat ze toch nog wat kwijt wil. Een twijfel in haar stem en een kleine traan in haar ooghoek. ‘Ik wil je toch iets vragen en vertellen.’

Vrijdagavond blijven hangen bij de borrel. Samen op pad tijdens assistentenweekenden of de jaarlijkse skireis. Je verhaal doen over je onzekerheden of over een klotedag. Dat schouderklopje van je collega. Een van de dingen waarop ik me had verheugd toen ik startte als anios was het ‘samen groot worden’ met mijn collega’s. Samen leren, patiëntenzorg leveren en tussendoor ook keten. Het is geleidelijk weggevallen door de pandemie en ik mis het.

Normaliter meng ik me niet zo in politiek, maar hiervoor maak ik een uitzondering. Inmiddels verduren we al veertien jaar lang de bizarste uitspraken van Geert Wilders: populistisch, polariserend, en vaak misplaatst. De opmerking over de etnische verdeling van de ic-coronabesmettingen zie ik, een arts met Irakese roots, als een nieuw dieptepunt.

Mijn familieleden in Irak hebben corona. Mensen gaan daar niet naar het ziekenhuis. Ze hebben weinig vertrouwen in de zorg. Ze bellen met familie of bekenden in het buitenland, westerse landen, en vragen naar de medicamenteuze behandeling aldaar. Welke medicijnen? Welke doseringen? Hoeveel dagen te gebruiken? Dat kopen ze dan zelf in Irak.