Arianne Beckers - Bruls

Het was een vreemde visite. Jong, gevallen van de trap, kan niet naar de praktijk komen. Ik ken je maar al te goed. Je komt regelmatig. Vaak ben je erg theatraal in je klachtenpresentatie. Daar hebben we het vaker samen over gehad, maar dit schijnt nou eenmaal bij je te horen.

Jullie zijn ziek. Ernstig ziek. Zo ziek dat niemand meer iets voor jullie kan betekenen. Ik doe een poging. Niet curatief wel te verstaan. Jullie liggen in een bed in de woonkamer. Omringd door kaartjes met mooie woorden en bossen bloemen. Familie aan jullie zijde. Op de een of andere miraculeuze wijze komen dit soort situaties en casuïstiek nooit alleen.

Maligniteit, kwaadaardigheid, kanker, de ziekte met de grote K. Allemaal termen voor hetzelfde. Het is een veelvoorkomende hulpvraag in mijn spreekkamer. Soms heel direct: ‘Het is toch geen kanker?’ Soms moet je iets dieper graven: ‘Het is toch niks ernstigs?’

Voor mij ben je gewoon mevrouw Janssen. De oma van Saar. De moeder van Debbie. Altijd verzorgd voor de dag met een grote glimlach op je gezicht. Je komt niet vaak. Meestal gaat het om een plekje of een bloeddrukmeting. We kletsen over koetjes en kalfjes. Dan ineens tranen. Voor mij uit het niks. Voor jou met een lange aanloop.

Er zijn van die weken dat je de dood continu in de ogen kijkt. Klappertandend kwam hij binnen. Ruim 40 graden koorts, tachycard, hypotens. Blauwe lippen met een wittig ‘mondkapje’ eromheen. Geen duidelijke klachten, maar overduidelijk geen goede afloop zonder ingrijpen. Hij kijkt me paniekerig aan. Ik zie angst in de ogen. Angst voor wat komen gaat? Angst voor een mogelijk overlijden? Een familielid scandeert: ‘Help!’ Betrokkene zelf zegt niet meer te willen. Koorts ijlen?