Anna Verhulst

Ochtendoverdracht interne geneeskunde, mijn gedachten zijn elders. Als mijn naam wordt genoemd schrik ik op uit mijn overpeinzingen. In het lab spot ik een anemie, nierfunctiestoornissen en een hypercalciëmie en gok op goed geluk multipel myeloom. Ik kom er goed vanaf: een goedkeurende knik van de dienstdoende internist voor deze dromer.

Op de verpleegafdeling sta ik op het punt om een patiënte een vervelende uitslag van een onderzoek te vertellen. Een derdejaarscoassistent heeft haar die ochtend opgenomen en wil dan ook graag bij dit gesprek zijn. Ze vertrouwt me toe dat ze nooit eerder bij zo’n slechtnieuwsgesprek is geweest.

Op maandagochtend sta ik een halfuur te vroeg bij de ingang van de polikliniek Interne Geneeskunde. Ik kijk naar de felgekleurde Finding Nemo broodtrommel in mijn hand en voel me nu om meerdere redenen zoals op mijn eerste dag kleuterschool. Alleen ga ik vandaag niet in de zandbak spelen, maar start ik met mijn stage poliklinisch werken.

Na acht maanden externe stages ben ik blij weer aan de slag te gaan met een welkom-terug-dienstblok bij ‘mijn eigen’ interne geneeskunde. Maar voor ik me weer vol vreugde op de volgende diabetische ketoacidose kan storten, moet wel het dienstsein van de interne geneeskunde opnieuw aan mijn eigen telefoontoestel gekoppeld worden.

Een paar weken terug lanceerde de Radboud Universiteit een ‘huilkamer’ voor studenten met studiestress. Uit de reacties blijkt dat huilen in professionele sferen nog altijd een taboe is – ook in het ziekenhuis. In een poging dat taboe te doorbreken, hier enkele illustraties uit de praktijk.