Anita Kaemingk is onder meer neuropsycholoog en docent consultatie aan de geneeskundefaculteit in Maastricht. Ze heeft het lynchsyndroom en werd in 2013 ziek (vergevorderd stadium van kanker). In het boekje Over Leven, bespiegelingen van een kankerpatiënt (Het AchterBoek) heeft ze 25 columns over haar ziekte gebundeld.
Patiënten willen redden is waarschijnlijk de natuurlijke inborst van artsen, maar een deel reageert overgevoelig op zelfs maar de geur van een alternatief scenario. Ondertussen laten de crowdfunders vooral kracht en eigen regie zien.
Verandert een mens zodra hij dreigt dood te gaan aan kanker in een irrationele, wanhopige, door angst overmande loco-loco die ons aller bescherming nodig heeft?
‘Maar wat is dat dan, goed leren communiceren, kun je dat niet eens zichtbaar maken?’ vroeg iemand mij naar aanleiding van mijn vorige blog. Goede vraag. Daarom dit keer transcriptiestukjes uit twee oefenconsulten met simulatiepatiënten van een tweedejaarsgeneeskundestudent in de Maastrichtse bachelor.
Natuurlijk, er zijn jonge artsen die zo’n onderwijstraject niet echt nodig hebben, die een bijzonder talent hebben. Maar zoals anatomieles niet wordt uitgesteld tot het coschap chirurgie, zo zouden we goede communicatie ook niet aan het toeval moeten overlaten. Want: ‘vier op de tien patiënten kan geen zinvol gesprek voeren met de medisch specialist’, meldde een enquête.
Hoe reageert u als een patiënt vraagt of een DNA-test mogelijk is, want misschien zit darmkanker wel in de familie? Gaan dan uw duim en wijsvinger naar de kin en uw blik omhoog? Of kijkt u al knikkend meteen op uw scherm om informatie op te zoeken? ‘Mijn huisarts wilde ons niet doorsturen naar de genetisch consulent, hij geloofde er niks van’, zegt een vrouw met FAP.
