Anita Kaemingk is onder meer neuropsycholoog en docent consultatie aan de geneeskundefaculteit in Maastricht. Ze heeft het lynchsyndroom en werd in 2013 ziek (vergevorderd stadium van kanker). In het boekje Over Leven, bespiegelingen van een kankerpatiënt (Het AchterBoek) heeft ze 25 columns over haar ziekte gebundeld.
/patɛrnalɪsmə/ Het optreden van […] een gezaghebber als een vader of voogd die het goede met het volk, zijn kinderen of pupillen voorheeft, maar hun geen invloed van belang geeft op hun eigen aangelegenheden. (Van Dale) Paternalisme betekent dat je iemands vrijheid beperkt, omdat je vindt dat dat in het belang is van die persoon.
‘Jij bent lieve dokter!’, riep de vrouw opgetogen en ze vloog haar cardioloog om de nek. De arts voelde licht ongemak, iets met professionele grenzen en persoonlijke ruimte – vooral toen er ook nog een natte zoen volgde –, maar toch het meest voldoening. Ze had duidelijk iets goeds gedaan voor deze patiënt.
Soms is het leven een abc’tje. Of misschien kan ik beter schrijven dat het fijn is om af en toe de ontzagwekkende ingewikkeldheid van het leven in een abc’tje te duwen. Neem zoiets als persoonlijk aandachtsgebied.
Onlangs hoorde ik twee keer binnen een week iemand vertellen dat ze een brief geschreven had aan haar medisch specialist. In beide gevallen ging het niet om dank-je-welletjes met een grote doos Merci-chocolaatjes, maar om lange epistels waarin ze uitlegden waarom ze zich niet serieus genomen voelden.
De meeste mensen gaan niet graag naar de dokter. Klachten en ziekte veroorzaken doorgaans een hoop schaamte en onzekerheid. Als ze eindelijk alle moed verzameld hebben – omdat de pijn, angst of zorgen te sterk zijn – en ze schroomvallig hun verhaal doen, dan willen ze eigenlijk maar één ding: serieus genomen worden.
