Anita Kaemingk is onder meer neuropsycholoog en docent consultatie aan de geneeskundefaculteit in Maastricht. Ze heeft het lynchsyndroom en werd in 2013 ziek (vergevorderd stadium van kanker). In het boekje Over Leven, bespiegelingen van een kankerpatiënt (Het AchterBoek) heeft ze 25 columns over haar ziekte gebundeld.
Ik ken twee Addies. Ze zijn allebei steengoed. Dat is te zien bij M., een man van achter in de zestig. Onlangs ging hij naar de dokter en zei: ‘Krant lezen gaat niet zo goed.’ Als dit een casusbespreking in een webinar was, dan volgde nu een poll met de vraag: Stel, u bent zijn huisarts, wat zou u doen?
Je zult maar net nu een kankerdiagnose hebben horen uitspreken, je ogen groot van verbijstering, je hoofd tolt: gaat dit over mij, dit kan niet waar zijn. En dan die ijzingwekkende nieuwe dimensie: kan ik wel gewoon naar het ziekenhuis, kan ik wel behandeld worden?
Ik was nooit goed in mediteren. Op zich nogal merkwaardig, want al sinds de eerste fMRI-studies verschenen over de plasticiteit van de hersenen bij meditatie was ik geïntrigeerd. Ik las over veranderingen in hersenstructuren als amygdala en insula, en over minder pijn, angst en ander menselijk getob. Ondertussen is er sprake van een heuse zuidwesterstorm in meditatieonderzoek.
‘Ben je veranderd door de ervaring dat je dood zou gaan?’, vraagt een goede vriend. Het is niet de eerste keer dat ik deze vraag krijg. Het zwaard van Damocles is een aansprekend mythisch verhaal totdat je het wapen daadwerkelijk vlak boven de nek van een naaste ziet hangen.
‘En, heb je je de laatste tijd nog opgewonden?’ vraagt een collega tijdens de kerstborrel. We hebben elkaar al een tijdje niet gesproken en dat is best jammer, want tussen alle positieve bijval op mijn ‘opgewonden’ columns zorgt hij soms voor de o zo noodzakelijke voetjes-op-de-vloerbeweging.
