Anita Kaemingk is onder meer neuropsycholoog en docent consultatie aan de geneeskundefaculteit in Maastricht. Ze heeft het lynchsyndroom en werd in 2013 ziek (vergevorderd stadium van kanker). In het boekje Over Leven, bespiegelingen van een kankerpatiënt (Het AchterBoek) heeft ze 25 columns over haar ziekte gebundeld.
‘En, heb je je de laatste tijd nog opgewonden?’ vraagt een collega tijdens de kerstborrel. We hebben elkaar al een tijdje niet gesproken en dat is best jammer, want tussen alle positieve bijval op mijn ‘opgewonden’ columns zorgt hij soms voor de o zo noodzakelijke voetjes-op-de-vloerbeweging.
Laat ik beginnen met het maken van excuses voor het in één adem noemen van de naam van de onlangs overleden hoogleraar medische psychologie Johan Denollet met het woord ‘gelul’.
Met wat meer chochme had ik momenteel een lucratief handeltje kunnen voeren in een kankerreducerende wonderpil met bijvoorbeeld een voedingsextract. Dat zou overigens niet onwelkom zijn geweest, want kanker doet ook iets met je financiële welzijn, maar dat terzijde.
Het is duidelijk, de gezondheidszorg staat aan de vooravond van een revolutie, een paradigmawisseling. Nog maar een halfjaar geleden zag ik vooral tergend langzaam draaiende molens, jansalieachtige internalisatie van nieuwe inzichten en veel Millecam-complexen.
Ziek zijn is al ingewikkeld genoeg. Pijn of ander ongemak roept een natuurlijke, evolutionaire reactie op: we trekken ons terug en zoeken soelaas. Maar patiënt zijn botst frontaal met onze psychologische basisbehoeften.
