Anita Kaemingk is onder meer neuropsycholoog en docent consultatie aan de geneeskundefaculteit in Maastricht. Ze heeft het lynchsyndroom en werd in 2013 ziek (vergevorderd stadium van kanker). In het boekje Over Leven, bespiegelingen van een kankerpatiënt (Het AchterBoek) heeft ze 25 columns over haar ziekte gebundeld.
Het komt vast door de donkere dagen, de lockdown light of alle chemo waardoor ik tegenwoordig een emotioneel vergiet ben. Want hoe zijn anders mijn vochtige ogen te verklaren terwijl ik naar een paar foto’s kijk van een verkeerstunnel. Emoties over beton, gekker moet het niet worden.
‘Ouderen vechten vaak de vorige oorlog’ schrijft Bert Keizer in zijn allerlaatste column voor Medisch Con-tact. In mijn ogen is hij hiermee te bescheiden, want in al zijn verhalen, ook voor Trouw, was zijn rode draad: ‘bij alle biochemie, blijf lief voor een ziek mens’.
Aan het eind van elk academisch jaar neem ik weer vol trots afscheid van mijn studenten. Allemaal, of bijna allemaal dan toch, hebben ze ervaren hoe het is om te luisteren naar de patiënt en aan te sluiten bij diens verhaal en verwachtingen. Vooral het besef welke invloed ze zelf hebben op die o zo gewenste klik met de patiënt is goud waard.
Nu ook de Jonge Dokters zich roeren, wordt het de hoogste tijd om het over de ‘Theorie van alle mensen’ te hebben. In natuurwetenschappelijke kringen wordt hevig verlangd naar een ‘Theorie van alles’. Mocht het ooit zover komen, dan zal deze zonder twijfel als de nieuwe Big Bang knallend de wereld over gaan. Binnen de menswetenschappen verloopt het ondertussen heel anders.
Na vier maanden lockdown duik ik – eindelijk, eindelijk – weer in het heerlijke water. Nou ja, duiken … in my dreams. Het zwembad (badjé) is maar 1,20 meter diep. In werkelijkheid loop ik dus rustig de brede trap af waarlangs ook mensen met niet-aangeboren hersenletsel en gebroken ruggenwervels ogenschijnlijk moeiteloos het water kunnen bereiken.
