Anita Kaemingk is onder meer neuropsycholoog en docent consultatie aan de geneeskundefaculteit in Maastricht. Ze heeft het lynchsyndroom en werd in 2013 ziek (vergevorderd stadium van kanker). In het boekje Over Leven heeft ze 25 columns over haar ziekte gebundeld.
Hoe reageert u als een patiënt vraagt of een DNA-test mogelijk is, want misschien zit darmkanker wel in de familie? Gaan dan uw duim en wijsvinger naar de kin en uw blik omhoog? Of kijkt u al knikkend meteen op uw scherm om informatie op te zoeken? ‘Mijn huisarts wilde ons niet doorsturen naar de genetisch consulent, hij geloofde er niks van’, zegt een vrouw met FAP.
‘Ga je nog vaak op controle bij de oncoloog?’ vragen mensen me regelmatig. Geheel naar waarheid vertel ik dan dat ik nauwelijks nog in het ziekenhuis kom, dat ik in plaats daarvan de Eendentest doe. Dit is een praktisch hulpmiddel om mijn eigen gezondheidstoestand te evalueren.
Vroeger kon ik behoorlijk kwaad worden op mensen die rookten. Als drager van een DNA-mutatie (lynchsyndroom) waarmee ik gratis en voor niks kankerzekerheid meekreeg bij mijn geboorte, kon ik niet begrijpen dat er mensen waren die een godsvermogen (toch algauw de waarde van een huis) wilden betalen om dood te gaan aan kanker of andere ellende.
