Anita Kaemingk is onder meer neuropsycholoog en docent consultatie aan de geneeskundefaculteit in Maastricht. Ze heeft het lynchsyndroom en werd in 2013 ziek (vergevorderd stadium van kanker). In het boekje Over Leven, bespiegelingen van een kankerpatiënt (Het AchterBoek) heeft ze 25 columns over haar ziekte gebundeld.
Onlangs hoorde ik twee keer binnen een week iemand vertellen dat ze een brief geschreven had aan haar medisch specialist. In beide gevallen ging het niet om dank-je-welletjes met een grote doos Merci-chocolaatjes, maar om lange epistels waarin ze uitlegden waarom ze zich niet serieus genomen voelden.
De meeste mensen gaan niet graag naar de dokter. Klachten en ziekte veroorzaken doorgaans een hoop schaamte en onzekerheid. Als ze eindelijk alle moed verzameld hebben – omdat de pijn, angst of zorgen te sterk zijn – en ze schroomvallig hun verhaal doen, dan willen ze eigenlijk maar één ding: serieus genomen worden.
De gemiddelde ic-patiënt is een obese man van in de zestig. Mijn oplossing van de coronacrisis is simpel. Waarom stoppen we niet alle mannen met dikke buiken van deze leeftijd bij elkaar in een eigen bubbel? Bijvoorbeeld in de Flevopolder– daar is ruimte zat voor een mooi reservaat. Of in een afgelegen dal in Zuid-Limburg. Geweldig project.
We willen het niet, maar we doen het aan de lopende band. En creëren zo, met z’n allen, misschien wel de grootste bron van vermijdbare ziektelast. Laatst nog Jaap van Dissel, een man die toch nauwelijks te vangen is op suggestieve of dubbelzinnige taal. Met kerst ging het mis.
Het komt vast door de donkere dagen, de lockdown light of alle chemo waardoor ik tegenwoordig een emotioneel vergiet ben. Want hoe zijn anders mijn vochtige ogen te verklaren terwijl ik naar een paar foto’s kijk van een verkeerstunnel. Emoties over beton, gekker moet het niet worden.
