Alise van Heerwaarde

Ik zie mezelf nog zitten in de bibliotheek. Afgesleten ctrl-, c- en v-toetsen van het ongegeneerde kopiëren en plakken van sollicitatiebrieven die uitvoerig beschreven wat voor dertien-in-een-dozijndokter ik in feite was.

Een prematuur kampt met een necrotiserende enterocolitis, een meisje blijkt aan lupusnefritis te lijden, een neonaat wil niet drinken, een kind heeft een diabetische ketoacidose. Bij de een zal het goed komen, bij de ander niet. Ik weet niet of het goed komt, ik weet niet bij wie. En ik weet al helemaal niet wat goed is.

Wat te denken van de casusbrainstorms met mijn huisgenoot, de wetenschappelijke artikelen die ik op de wc lees en de stiekeme zelfstudie in bed om tijdens de grote visite niet voor gek te staan. Of de nachtelijke reanimatiedromen… Daar zou ik slapend rijk van worden.

‘En wat als hier de pleuris uitbreekt?’ riep ze. Ja, dat zou vervelend zijn, dacht ik, maar kleine kans. Corona lijkt me op dit moment een reëlere bedreiging.

Er zijn natuurlijk altijd eendagsvliegen waar je nooit meer wat van hoort. Boris van Idols, de Terror-oehoe en de man met pijn op de borst die daarna nooit meer op controle is gekomen. Of dingen die ooit je volledige aandacht vroegen, maar na verloop van tijd een stille dood zijn gestorven. Het gat in de ozonlaag, de processierups en de buikpijn van het kind die ophield toen hij van school wisselde.