Levenseindezorg neemt een steeds grotere plaats in in de eerste lijn. De spirituele component van die zorg verdient structurele aandacht. Geestelijk verzorgers leveren die zorg, maar jammer genoeg is de financiering nog niet goed geregeld.
Het college van procureurs wil een verpleeghuisarts gaan vervolgen vanwege een euthanasie die niet volgens de regels verliep. Geen goed idee, vinden de auteurs. De beroepsgroep moet zelf de grenzen van de euthanasiewet bepalen, de rechter is daar niet voor toegerust.
De euthanasiepraktijk kent een uitdijende klantenkring en dat verontrust artsen. Maar ‘wij doen hier niet aan mee’ is geen goed antwoord, zo betoogt publicist Bert Ummelen.
‘We leven niet alleen langer, we sterven ook langer.’ Deze waarneming van filosoof René Gude is in de huisartsenpraktijk aan de orde van de dag. Praktijken zien het aantal broze ouderen onder hun patiënten, vaak lijdend aan verschillende chronische aandoeningen, groeien. Het gaat om mensen die op de grens van het leven stuiten zonder dat de dood meteen nabij is.
Het grote manco van het levenseindedebat in Nederland is de fixatie op (zelf)euthanasie. Verreweg de meeste mensen sterven namelijk ‘natuurlijk’. De zorg voor hen mag niet ondersneeuwen door eenzijdige aandacht voor de zelfgekozen dood, vinden Bert Ummelen en Marcel Olde Rikkert.
